23: Starcie

Na ławce w parku cicho siada obok mnie

czas który już minął

(Ania Wyszkoni)

Draco nie ufał Severusowi i z każdą chwilą coraz bardziej żałował, że powiedział mu prawdę. Oczywiście, nie zdradził wszystkich szczegółów z życia samego profesora. Napomknął tylko, że będzie w przyszłości uczyć eliksirów w Hogwarcie, ponieważ Voldemort będzie chciał mieć swoją wtyczkę blisko Dumbledore'a. Malfoy nie zdradził również, jak się skończy woja. Tak ubrał wszystko w słowa, że Snape miał prawo myśleć, że świat czarodziejów nadal jest w konflikcie. Dwadzieścia pięć lat to sporo czasu i każde dziecko zorientowałoby się, że mało prawdopodobnym jest, aby taki konflikt trwał tak długo. No i była jeszcze jedna sprawa.

Oklumencja.

Draco blokował swój umysł. Nauczył się tego przed szóstą klasą, aby nikt nie odkrył, że jest śmierciożercą i planuje wprowadzić zwolenników Voldemorta do Hogwartu, ale Ginny to była zupełnie inna sprawa. Malfoy oddałby wiele, aby się przekonać, czy Snape odczytał już wszystko, co go interesowało.

Zresztą nie tylko to go martwiło. Ginny mu nie ufała, a on się jej nie dziwił. Obawiał się, że zrobi coś głupiego, że znów się rozdzielą i zmarnują tym samym mnóstwo czasu, który mogliby poświęcić na szukanie drogi ucieczki z tego piekła.

– Może mi ktoś wytłumaczyć jeszcze raz, po co tam idziemy w środku nocy? – zapytała po raz setny Ginny, a Malfoy był pewny, że robi to tylko po to, aby wkurzyć Snape'a. Mężczyzna nie mógł się oprzeć wrażeniu, że jest to jakaś dziecinna chęć zemsty za niesprawiedliwy szlaban w czasie edukacji w Hogwarcie.

– A czy ty możesz mi odpowiedzieć jeszcze raz na proste pytanie? – podjął grę wyraźnie zniecierpliwiony Severus. – Czy ty naprawdę jesteś aż tak głupia?

Ta scena miała w sobie coś z czarnego humoru. Według Draco czas jeszcze nie ukształtował stanowczości i opanowania Snape'a, a takie gierki mogły się dla nich wszystkich bardzo źle skończyć.

– Widzisz? – zagadnęła Ginny, a na jej twarzy pojawił się chytry uśmiech. – Pytając mnie o to kolejny raz z rzędu, uświadamiasz nam, że jesteś równie głupi co ja.

– Dajcie spokój – burknął Draco, zanim Severus zdążył coś powiedzieć.

– Masz rację – oświadczył krótko Snape. – Nie muszę wam pomagać.

– No właśnie – przyznała szorstko Ginny. – Jestem niesamowicie zaskoczona, że w ogóle to robisz. Chyba twoja teoria, Draco, jest prawdziwa. Wszystko jest iluzją.

Ginny powiedziała to tak swobodnie, że po plecach Malfoya przeszedł dreszcz.

Może i plan Severusa nie był genialny, ale był jedynym, jaki w danej chwili posiadali. Snape był pewien, że szklana kula i klaun mają związek z czarną magią. Dla Malfoya nie była to żadna nowość, doszedł do tego wniosku już w momencie przeniesienia się w czasie. Bardziej ucieszyłyby go bardziej szczegółowe fakty.

Niestety. Snape twierdził, że przeszukał wszystkie książki i notatki, jakie posiadał i nie było tam nawet wzmianki o podróżach w czasie za pomocą czarnej magii. Według czarnoksiężników coś takiego po prostu nie istniało. I właśnie dlatego Severus Snape prowadził ich do największej czarodziejskiej biblioteki, znajdującej się w Londynie.

Malfoy nigdy tam nie był, dlatego dziwił się, że Severus zna drogę. Ginny najwyraźniej też była zaskoczona, ale starała się nie dać tego po sobie poznać. Maszerowała z dumnie uniesioną głową i z rękoma skrzyżowanymi na piersiach.

Draco, choć nigdy nie przyznałby się do tego na głos, był w pewnych sprawach laikiem, ale doskonale wiedział, że biblioteka jest pilnie strzeżona, a tajne, czarnomagiczne zbiory znajdują się w podziemiach.

Noc była chłodna i bezchmurna, tysiące gwiazd świeciło na niebie i może to właśnie one przyczyniły się do wspomnienia, które zagościło w umyśle Draco Malfoya...

Astoria czasem przypominała mu Hermionę Granger. Ale na szczęście tylko czasem i Draco umiał sobie szybko poradzić z tymi upierdliwymi przywidzeniami. Cały dowcip polegał na tym, że Astoria uwielbiała czytać wszystko, co było związane ze światem czarodziejów. To był jedyny sposób, aby nieobdarzona magiczną mocą kobieta mogła stać się częścią świata męża.

Tamtego dnia Astoria również przyniosła do domu kilka grubych, starych woluminów. Draco uznał, że lepiej nie pytać, jak doniosła je do posiadłości.

Najpierw zaparzyła sobie herbatę, a potem z teatralnym westchnięciem usiadła w fotelu i założyła na nos eleganckie okulary w cienkich oprawkach. Używała ich tylko do czytania, ale Malfoy zastanawiał się, czy aby na pewno są jej potrzebne. Coś mu podpowiadało, że jego żona widzi doskonale również bez nich.

– Ciekawe? – zapytał, kiedy przewertowała kilka kartek.

Astoria wzruszyła ramionami i podniosła głowę.

– Szczerze? – odpowiedziała pytaniem na pytanie. – Nie.

Draco prychnął pod nosem, a ona wyraźnie się zdenerwowała jego reakcją. Uniosła podbródek i splotła ręce na piersiach.

– Co? – burknęła. – Wolałbyś, abym czytała ckliwe romansidła?

– Jest mi wszystko jedno, co będziesz czytać. To tobie ma sprawiać przyjemność, a nie mi.

Ta odpowiedź najwyraźniej się jej spodobała. Uśmiechnęła się ciepło, po czym ponownie opuściła głowę i wróciła do przerwanej lektury.

– Romanse są do dupy – szepnęła bezgłośnie. Wiedziała, że gdyby Lucjusz lub Narcyza usłyszeli, jak się wyraża, to miałaby przechlapane. – Zupełnie tak, jak większość książek z waszej biblioteki.

– Bez przesady...

– Taka prawda – przerwała mu, zanim zaczął się tłumaczyć.

– Wiesz, mi jest wszystko jedno, ale rodzice nie lubią, jak pożyczasz książki z biblioteki. Uważają, że mogłabyś po prostu je wszystkie kupić.

Astorię wyraźnie rozbawił ten komentarz. Zatrzasnęła książkę tak głośno, że Draco prawie podskoczył wystraszony.

– Oszaleliście – mruknęła, nie tłumacząc nic więcej.

Odłożyła okulary i podeszła do męża. Jednym ruchem odgarnęła włosy na plecy i bez ostrzeżenia usiadła okrakiem na jego kolanach. Oplotła ręce wokół jego szyi i pocałowała tak, jak tylko ona jedna potrafiła.

Biblioteka mieściła się na obrzeżach Londynu. Ginny była pod wrażeniem. Budynek od zewnątrz nie wyglądał na ogromny, projektant najwyraźniej przeholował z ognistą, gdyż pierwsze piętro opierało się na bogato zdobionych, korynckich kolumnach, natomiast dach wyglądał jak renesansowa kopuła z Włoch.

Ginny słyszała o tym miejscu wielokrotnie. Nawet Hermiona całkiem niedawno chciała ją tam zaciągnąć, twierdząc, że mają tam bogaty zbiór dotyczący quidditcha. Młoda kobieta wymigała się z tego zręcznie, tłumacząc się brakiem czasu i napiętym terminarzem treningów.

– A jak zamierzamy wejść do środka? – spytała, kiedy Snape wyciągnął różdżkę i zaczął ściągać najprostsze zaklęcia ochronne. – Jakoś ciężko mi uwierzyć, że to co robisz nam wystarczy... na pewno nie ma w środku żadnej ochrony?

– Ostatniego możesz być pewna – odpowiedział krótko. – Po pożarze w Szpitalu Świętego Munga bano się, że śmierciożercy zaatakują także tutaj, dlatego bibliotekę zamknięto.

– Ok, ale to nadal nie jest odpowiedź na moje pytanie: jak zamierzasz wejść do środka?

Snape nie odpowiedział. Bez zbędnego tłumaczenia przeskoczył płot. Ginny wstrzymała oddech, czekając aż trzaśnie go piorun albo coś w tym stylu. Nic z tego. Mężczyzna w jednym kawałku dobiegł do muru. Draco najwyraźniej nie widział w tym nic podejrzanego i też zaczął przechodzić na drugą stronę.

– Czekaj – szepnęła, chwytając go za rękę.

– Na co? Ginny, może się okaże, że to jest jakiś sposób na powrót do domu?

Kobieta prychnęła, po czym puściła jego rękę. Udało jej się przeskoczyć ogrodzenie szybciej od niego. Ruszyli biegiem w kierunku Snape'a. W ciemnościach dało się słyszeć ich przyspieszone oddechy i szuranie stóp po żwirze.

– Ponoć jesteś dobrą czarownicą – stwierdził Severus, przyglądając się drzwiom, znajdującym się z tyłu budynku.

– Wiecie, ja też jestem dobry, ale zgubiłem różdżkę – wtrącił się Draco, choć i tak nikt nie zwrócił na niego uwagi.

– Czego oczekujesz? – spytała, mierząc go wzrokiem.

– Cóż... jeśli mam być szczery, to zależało mi na wejściu do biblioteki już jakiś czas temu. Rozgryzłem większość zaklęć ochronnych, ale jedno pozostało w nienaruszonym stanie. Podejrzewam, że muszą je rzucić dwie osoby naraz.

Ginny się zawahała, ale wiedziała, że w tym momencie ma tylko jedną drogę. Oceniła swoje szanse, gdyby w razie czego miało dojść do pojedynku. Była wręcz pewna, że ze względu na zaklęcia, które znał Severus, przegrałaby z kretesem. Gdyby jednak Draco ją wsparł, mogliby mieć jakiś szanse.

– Co to za zaklęcie?

W środku było ciemno. Jedyne światło dawały ich trzy wyciągnięte różdżki. Według Severusa trzeba było zejść do podziemi, aby przejrzeć najbardziej strzeżone woluminy. Mężczyzna wydawał się być bardzo pewny siebie. Szedł przodem, z wysoko podniesioną głową. Sprawiał wrażenie, jakby bywał tutaj bardzo często i dokładnie znał drogę.

Ginny zmarszczyła nos. Serce waliło jej w piersi, jakby przeczuwało, że zdarzy się coś niedobrego.

Korytarz był długi i obłożony drewnianą boazerią. Gdzieniegdzie wisiały obrazy, jednak wszyscy ich lokatorzy wydawali się smacznie spać.

Nagle uwagę dziewczyny przykuły uchylone, dwuskrzydłowe drzwi. Upewniła się, czy nikt nie zwraca na nią uwagi, po czym zwolniła kroku i podeszła do drzwi. Bezszelestnie wślizgnęła się do pomieszczenia.

Prawdopodobnie była to główna sala. Podłogę wyłożono drewnianymi panelami, a ściany ozdobiono mozaiką kamiennych liści i kiści winogrona. W centralnym punkcie, zaraz nad frontowymi drzwiami, wisiała ogromna księga, której strony przewracały cię w powolnym rytmie, uwalniając niewielkie ptaszki, roześmiane tancerki i dzielnych rycerzy, którzy po kilku chwilach zmieniali się w złoty pył, opadający na włosy dziewczyny.

Ginny przełknęła głośno ślinę, a potem podeszła do niewielkiego stolika i dwóch foteli, stojących przy ogromnym oknie zakrytym ciężką, granatową zasłoną. Na blacie leżały gazety. Snape miał rację, mówiąc, że zaraz po pożarze zamknięto bibliotekę. Na samym wierzchu leżał Prorok Codzienny, na którego okładce mieniły się języki ognia. Artykuł nie był zbyt dokładny, kiedy był pisany, nie znano dokładnej liczby ofiar i rannych. A podejrzenie, że stoją za tym śmierciożercy było tylko czystą spekulacją.

Pozostałe czasopisma również nie były świeże. Ich daty sięgały okresu sprzed kilku miesięcy.

Ginny, nie odkładając różdżki, przeglądała je w pośpiechu. Już chciała dać sobie spokój, kiedy nagle jej uwagę przykuła gazeta, o której niemal zapomniała. Żongler. Dziewczyna nie miała pojęcia, że wychodziła już w tych czasach.

Mechanicznie przyjrzała się mężczyźnie, który znajdował się na okładce. Był to siwiejący jegomość z długimi, zakręconymi wąsami i krzaczastymi brwiami. W jego oczach czaiło się coś dziwnego. Radość, która wręcz nie pasowała do obecnie panujących czasów.

Ginny przybliżyła światło różdżki do podpisu pod fotografią i omal nie wrzasnęła.

Podróże w czasie: fizyka czy magia? Spektakularne odkrycie, które zapoczątkuje nową erę! Wywiad z Josephem Otto na stronie piątej.

Ginny poczuła, że kolana zaczynają się pod nią uginać. Nagła fala gorąca uderzyła w jej ciało. Nie potrafiła znaleźć słów na opisanie uczucia, które zawładnęło jej duszą. Po policzkach popłynęły gorące łzy, nad którymi nie umiała zapanować. To była jakaś chora szansa od losu, którą wręcz musiała wykorzystać.

Wsunęła gazetę pod pelerynę, po czym odwróciła się na pięcie.

– Wybierasz się gdzieś? – Usłyszała krótkie pytanie, a potem zza ciemnej zasłony wyszedł mężczyzna.

Serce podskoczyło jej do gardła, kiedy rozpoznała w nim Gideona, brata swojej matki. Nie zmienił się zbytnio od ich ostatniego spotkania. Był wysoki i szczupły, jego brązowe włosy nadal sięgały ucha, a niebieskie oczy przyglądały się jej z tą samą przenikliwością.

– Zabawne – oświadczył, robiąc kilka kroków do przodu. – Wkradacie się do biblioteki pełnej tajemniczych ksiąg i sekretów, a ty chcesz zabrać tylko jakiś szmatławiec pełen bzdur?

Ginny mogłaby zaatakować. Obydwoje trzymali różdżki, ale gdyby jej się poszczęściło, to może udałoby jej się zaatakować przed nim. Cofnęła się o krok.

– Kim jesteś? – zapytała i dopiero potem zorientowała się, że to ją zdradziło.

Gideon był zaskoczony, ale nie chciał dać tego po sobie poznać. Rozpoznał jej głos i co do tego nie miała najmniejszych wątpliwości.

– Ginny, Ginny... – wyszeptał jej imię dziwnym, drżącym z emocji głosem. – Cały Zakon cię szuka, a ty tak po prostu pofarbowałaś włosy i zmieniłaś kolor skóry? Ginny, chyba mam prawo usłyszeć od ciebie jakieś wyjaśnienia? Może nie zawsze mi to wychodziło, ale naprawdę próbowałem cię zrozumieć.

– Gideon, cokolwiek zaszło między nami, muszę ci coś powiedzieć – szepnęła. Nie miała już czasu myśleć nad słusznością swojej decyzji. Najważniejsza była gazeta, którą miała pod peleryną, gazeta, która była kluczem i jedynym sposobem na powrót do domu.

– O co chodzi? – zapytał najwyraźniej zainteresowany.

– Nie wiem, co tutaj robiłeś i nie obchodzi mnie to, ale sam zauważyłeś, że przyszłam tutaj z dwójką osób. Jeden z nich to Draco, ale drugi... wpadliśmy na niego przypadkiem, naprawdę.

– Możesz to w końcu z siebie wydusić?

– To Severus Snape, on jest śmierciożercą.

Na Gideona podziałało to jak kubeł zimnej wody. Najpierw patrzył na nią z niedowierzaniem, a potem opuścił różdżkę i odwrócił się w stronę drzwi. Ginny widziała, że w jego głowie rozgrywa się prawdziwa batalia.

– Gdzie oni są? – zapytał, marszcząc brwi.

– Snape mówił coś o podziemiach.

– A czego tak właściwie szuka?

– Miał nam pomóc, ale podejrzewam, że czerpie z tego własne profity – odpowiedziała krótko, patrząc, jak Gideon zmierza w kierunku drzwi, które przekroczyła kilka minut temu.

– Posłuchaj, w normalnych warunkach bym ci nie zaufał, ale jestem sam, a nie odpuszczę tej gnidzie, rozumiesz? Ty też jesteś członkinią Zakonu, więc wiesz, że bez względu na wszystko, naszym obowiązkiem jest walczyć z nim.

– Wiem – mruknęła bezgłośnie. – Pomogę ci, ale potem dasz nam odejść. Mi i Draco.

– O tym porozmawiamy, jak będzie po wszystkim.

Draco prawie od razu zauważył, że Ginny gdzieś zniknęła. Czuł, że dziewczyna ma jakiś plan i miał cichą nadzieję, że jego również uwzględni na jakiejś dogodnej pozycji.

Ich kroki odbijały się echem na ścianach. Malfoy miał wrażenie, że stąpa po korytarzu starej, zakurzonej posiadłości, w której na każdym rogu mogą czaić się przeróżne pułapki.

– Chyba zgubiliśmy gdzieś twoją towarzyszkę – oświadczył Severus, nie odwracając wzroku.

– Co? – Malfoy był wyraźnie zakłopotany tym stwierdzeniem. Rozejrzał się, jakby udawał, że dopiero teraz to zauważył. – Znajdzie się – dodał po chwili.

– Nie wątpię.

Razem z Severusem stanęli przed krętymi schodami prowadzącymi w dół. Na twarzy Mistrza Eliksirów pojawił się dziwny uśmiech triumfu. Już zszedł pierwszy stopień, kiedy nad jego głową świsnęły czerwone iskry.

Snape był wyraźnie zaskoczony. Próbował w tym samym momencie odwrócić się na wąskich, krętych schodach i wyjąć różdżkę z kieszeni szaty. I wtedy Draco zrobił coś, o co w ogóle siebie nie podejrzewał. Popchnął dostatecznie wytrąconego z równowagi Severusa tak, że tamten z cichym jękiem i głośnym trzaskiem sturlał się ze schodów.

Gdzieś w ciemnym korytarzu usłyszał pisk kobiety, a potem ktoś z głośnym tupotem przebiegł obok niego i zbiegł po schodach do Snape'a, który, sądząc po cichych jękach, nie stracił przytomności.

Malfoy był w dziwnym amoku. Dopiero po kilku sekundach zorientował się, że osobą, która zbiegła po schodach był jeden z członków Zakonu Feniksa. Próbował sobie przypomnieć jego imię, ale za cholerę mu to nie wychodziło.

– Draco, Draco! – Usłyszał wołanie na wysokości prawego ucha, a potem ktoś mocno nim szturchnął. – Malfoy, do cholery, znalazłam sposób!

Mężczyzna odwrócił głowę i spojrzał prosto w brązowe oczy Ginny. Dostrzegł w nich tyle radości, że uśmiechnął się, zanim powiedziała mu, o co chodzi. Kobieta szamotała się przez chwilę ze swoją połataną szatą, a potem wydobyła spod niej kolorową gazetę.

– Uspokój się, bo nie wiem, o co chodzi – rzekł, biorąc od niej czasopismo.

– Tu jest wywiad! – krzyknęła, a jej głos rozniósł się echem po ciemnych korytarzach. – Wywiad z facetem, który wie coś o podróżach w czasie!

Z jej twarzy bił tak wielki entuzjazm, że Malfoy nie potrafił jej zaprzeczyć. Żongler – przeczytał w myślach tytuł gazety, a potem uśmiechnął się cierpko.

* * *

Pytaliście, co zrobię jak skończę. Czy dokończę Stypę lub Butter Hill? A to przecież żadna tajemnica, co będę pisać, kiedy tutaj pojawi się ostatni rozdział. Już pod pierwszym postem zdradziłam ten sekret.

Kiedy Pokaż Twarz dobiegnie końca reaktywuję Cienkie Granice, które teraz można znaleźć pod adresem: Jak ocalić świat. Do opowiadań potterowskich chwilowo nie mam serca, a od Ginny naprawdę muszę już odpocząć..