13: Ponowne spotkanie

Rzucił ostatnią kartę. Teraz jest groźny, ma wolne ręce.

(Stanisław Jerzy Lec)

Ku swojemu zadowoleniu, Ginny nie czekała długo na Dumbledore'a. Już w momencie, w którym wysyłała do niego patronusa, spodziewała się, że jego zjawienie się w domu Syriusza i Remusa będzie tylko kwestią czasu. Nie pomyliła się.

Mężczyzna przybył jeszcze tego samego dnia, wieczorem. Ku niezadowoleniu domowników chciała przyjąć go w swoim pokoju z dala od wścibskich uszu. Poprosiła również o to, aby w międzyczasie nie przynosili żadnych przekąsek czy napojów. Musiała być pewna, że nie usłyszą nawet skrawka jej rozmowy z dyrektorem.

Dumbledore zdawał się być spokojny, choć Ginny ciężko było to określić, skoro nie widziała jego twarzy. Ton jego głosu był nieodgadniony. Rzeczowy, choć dało się w nim wyczuć nutkę sympatii i refleksji.

- Przykro mi z powodu tego, co się wydarzyło – oświadczył, a ona tylko machnęła ręką, jakby chciała odgonić natrętną muchę.

Jej też było przykro, ale słuchanie tego po raz setny wpędzało ją w jeszcze większego doła. Przecież to wszystko miało trwać tylko przez jakiś czas. Góra miesiąc, tak powiedział Remus. Góra.

- To nie pana wina – uznała powoli, aby przypadkiem nie poczuł się urażony. - Spotykały mnie w życiu gorsze rzeczy. Poza tym nie chcę rozmawiać o sobie.

- Domyślam się. Więc?

Oczami wyobraźni widziała, jak przeszywa ją swoim czujnym wzrokiem. Ciekawiło ją, czy potrafi odgadnąć jej myśli. Przecież jej tutaj wcale nie miało być, może jej umysł postawił niewidzialne bariery, chroniące jej głowę przed takimi sytuacjami? Nie miała odwagi o to zapytać.

- Chodzi o to, że w moich czasach w szpitalu nie było pożaru – oznajmiła cierpko.

- Jesteś pewna? Może po prostu nigdy się nie interesowałaś historią.

- Nie jestem ignorantką – mruknęła, starając się brzmieć rzeczowo i spokojnie. - Możliwe, że w Mungu był podobny wypadek, ale na pewno nie na taką skalę.

- Nie możesz oczekiwać, że wszystko wydarzy się tak jak, jak to nazwałaś? Za twoich czasów – odpowiedział, nie podnosząc głosu nawet o jeden ton. - Jeśli chcesz się obwiniać, to wiedz, że nie tędy droga. To już się wydarzyło, chciałaś pomóc jak reszta Zakonu.

- Tak, ale też nie o to chodzi... - szepnęła, zastanawiając się, czy powinna powiedzieć mu więcej.

Już w trakcie pierwszej rozmowy Dumbledore oświadczył jej, że nie wolno jej rozpowiadać tego, co zdarzy się w przyszłości. Nawet jemu nie powinna nic mówić. Tylko że Ginny bała się zostać z tym wszystkim sama. Dopóki miałaby przy sobie Draco, byłoby jej łatwiej.

- A o co, powiedz – poprosił delikatnie.

- Chodzi o Szalonookiego – szepnęła ledwo dosłyszalnie i pierwszy raz od czasu pożaru poczuła się niesamowicie samotna w swojej ciemności. Przełknęła głośno ślinę, próbując przepchnąć niewygodną gulę, która utworzyła się w jej gardle. Płacz był ostatnią rzeczą, na którą mogła sobie pozwolić.

- Ginny, to był wypadek, Alastor był... jest aurorem, był świadomy niebezpieczeństwa, zresztą, każdy z nas, dołączając do Zakonu, bierze pod uwagę, że coś takiego może się wydarzyć – wytłumaczył jej cierpliwie.

- Pan nie rozumie... Szalonooki, którego znałam też stracił nogę, tylko że... tę drugą.

Zapadła chwila milczenia, a dziewczyna wiele by dała, aby widzieć wyraz twarzy profesora. W pewnej chwili miała ochotę na niego krzyknąć, aby coś powiedział, cokolwiek, jednak wtem usłyszała dochodzące z parteru pukanie do drzwi wejściowych.

- Oho, chyba jeszcze jacyś goście przybyli – oznajmił Dumbledore, a ona usłyszała, jak odsuwa krzesło. - Wybacz, Ginny, ale naprawdę muszę już iść.

- Proszę chwilę zaczekać – mruknęła bez przekonania. - Czy to oznacza, że Szalonooki straci również drugą nogę?

- Nie – odpowiedział. - Teraz już nic nie jest pewne. A poza tym myślałem nad tym, co mi mówiłaś. O tym klaunie w szklanej kuli. Przeszukałem wiele ksiąg, ale w żadnej nie było nawet wzmianki o czymś takim.

- Nie wierzy mi pan...

- Wierzę, spokojnie, chcę tylko powiedzieć, że nie zapomniałem o twoim problemie. Będę szukać dalej i na coś na pewno natrafię. Musi być jakiś sposób, abyś wróciła do domu.

- Dziękuję.

- Nie ma sprawy.

Po chwili na schodach rozległy się gwary rozmów i głośne tupanie stóp. Zmarszczyła nos, zastanawiając się, co jeszcze ją dzisiaj czeka.

- Mówię wam, że nie macie tam iść, Dumbledore jest u niej. - Usłyszała podniesiony głos Remusa.

- Daj spokój, Lunio – dodał inny, męski głos, w którym rozpoznała Jamesa. Była pewna, że chłopak śmieje się głośno. - Tylko na chwilę.

- James, może faktycznie poczekamy na dole – tym razem odezwała się kobieta – Lily.

- Kochanie, ja nie wytrzymam dopóki cały Zakon się o tym nie dowie!

- Stój, Jeleniu, bo cię w zad ugryzę! - ten krzyk należał do czwartej osoby. Do Syriusza. Tutaj nie miała nawet przez chwilę wątpliwości.

Przez chwilę zrobiło się zupełnie cicho.

- Może wyjdę do nich? - zaproponował Dumbledore po chwili.

- Tak, proszę – jęknęła.

Rozległo się ciche skrzypnięcie drzwi od jej pokoju. Potem na korytarzy zaważała jakaś krótka dyskusja i już po chwili do pomieszczenia zaczęło wbiegać kilka par stóp. Uśmiechnęła się mimowolnie, aby nie zdradzać parszywego samopoczucia.

- Witaj, Piegusko! - krzyknął James, po czym poczuła, jak obejmuje ją mocno za szyję. Znów poczuła dziwny ucisk w sercu.

- Dzień dobry, Ginny – powiedziała równie entuzjastycznie Lily, odtrącając swojego ukochanego i całując dziewczynę w obydwa policzki. - Nie chcieliśmy przeszkadzać – dodała przepraszająco. - Jak się czujesz? Syriusz mówił, że już jest lepiej.

Przez chwilę dziewczyna pomyślała, że to jakiś żart. Lepiej? Nie będzie lepiej dopóki nie przytuli do siebie Harry'ego. Dopiero po sekundzie doszedł do niej seans tej myśli. Harry...

- Tak, już lepiej – skłamała, bo wiedziała, że tak będzie łatwiej. - Ale nie mówmy teraz o mnie. To chyba wy macie do przekazania jakąś nowinę. Będziesz wspaniałą matką, Lily – wypaliła bezmyślnie.

W pokoju zapanował cisza. Niewygodna i gęsta. Na szczęście James szybko rozładował atmosferę, wybuchając salwą niepohamowanego śmiechu.

- Ale palnęłaś – wydusił z siebie, kiedy próbował złapać oddech. - Jakbym miał zostać ojcem, to chyba umarłbym ze szczęścia, a na razie nic mi o tym nie wiadomo. O trochę inną nowinę nam chodziło.

- Ach... no tak, przepraszam...

- Pewnie sama chciałabyś być matką, dlatego takie pierdoły gadasz – zażartował James, ale jej wcale nie było do śmiechu po tych słowach.

- Może kiedyś... - szepnęła.

- No dobra – odezwał się Syriusz, jakby chciał ratować sytuację. - To mów, co to za nowina.

- Pobieramy się!

- Przecież oświadczyłeś się Lily prawie dwa miesiące temu – stwierdził Remus. Najwyraźniej ta informacja nie zrobiła na nikim zbyt wielkiego wrażenia.

- Tak, ale teraz zaklepaliśmy już datę u mistrza ceremonii i salkę na małe, skromne wesele. No co tak patrzycie? POBIERAMY SIĘ!!! Równo za miesiąc ta kobieta będzie najszczęśliwszą niewiastą na świecie, będzie moją żoną!

I nagle, zupełnie niespodziewanie, wybuchła wrzawa. Mężczyźni przekrzykiwali się w gratulacjach, a Lily bez wytchnienia szczebiotała na temat potraw, kwiatów i sukienki. Tylko Ginny poczuła się jakoś dziwnie. Owszem, cieszyła się i starała się to okazać w jak największym stopniu, jednak miała wrażenie, że jej serce rozsypuje się na tysiące małych kawałków. Jej nie miało tutaj być. Po prostu ta radość nie miała należeć do niej.

- No właśnie, Ginny – zaczęła Lily, wyrywając ja ze stanu zamyślenia. - Tak sobie pomyślałam... wiem, że to dziwne, bo nie znamy się zbyt długo, ale czy nie zechciałabyś być moją drużbą?

Buch. Kubeł zimnej wody wylał się na głowę dziewczyny. Miała wrażenie, że przez kilka minut siedziała z szeroko otwartymi ustami i zastanawiała się, co powinna powiedzieć. Czuła, że musi odmówić. Nie wiedziała do końca, na czym to polega, ale obawiała się, że jeśli podpisze się jako świadek nieprawdziwym nazwiskiem, to cała ta uroczystość będzie nieważna. Nie mogła na to pozwolić.

- Chętnie – stwierdziła. - Ale...

- Och, nie ma żadnego ale, na pewno wyzdrowiejesz do tego czasu.

- Nie wątpię w to, ale – powtórzyła z jeszcze większym naciskiem na ostatnie słowo. - Wydaje mi się, że nie jest to dobry pomysł. Po prostu mam wrażenie, że się do tego nie nadaję.

- Nie gadaj głupot! - krzyknęła Lily, choć w jej głosie nadal nie było słychać nawet cienia złości.

Ginny usłyszała, jak mężczyźni znikają, zamykając za sobą drzwi. Dziewczyna była pewna, że Lily odprawiła ich gestem dłoni. Teraz były same, a kobieta miała pewnie nadzieję, że coś od niej wyciągnie.

Lily przysunęła sobie krzesło i usiadła przy jej łóżku. Ginny wzdrygnęła się, kiedy poczuła jej ciepłą dłoń na swojej. Chciała cofnąć rękę, jednak zrezygnowała w ostatniej chwili, a w efekcie mocniej zacisnęła palce.

- Bardzo cię lubię – zaczęła ostrożnie. - I naprawdę się cieszę, że o mnie pomyślałaś, ale uważam, że to będzie niesprawiedliwe w stosunku do innych kobiet z Zakonu. Przecież z Dorcas znasz się dłużej.

- Tak, ale to mój ślub i chyba ja powinnam decydować.

- Oczywiście - mruknęła Ginny, szukając w głowie jakiś sensownych argumentów. - Lily...? A może poprosisz Alicję? Myślę że będzie jej bardzo miło i w ogóle poczuje się potrzebna.

Kobieta najwyraźniej zaczęła głęboko się zastanawiać nad tym pomysłem. Ginny słyszała, jak niecierpliwie drapie się po głowie, po czym westchnęła głośno.

- To nie byłoby takie głupie – szepnęła bardziej do siebie. - A może powinnam zaczekać z tym weselem? No wiesz, najpierw Zakon zajmie się ratowaniem Franka, a potem będzie balować.

Ginny żałowała, że nigdy nie poznała daty ślubu rodziców Harry'ego. Może wtedy byłoby jej łatwiej doradzić. Martwiła się o Alicję. Według jej wyliczeń, które analizowała za każdym razem przed zaśnięciem, kobieta powinna być już w ciąży. Tylko że Ginny nie do końca wiedziała, kiedy uwięziono Franka. Czuła, że im dłużej zaprząta sobie tym wszystkim głowę, tym bardziej zaczyna wariować.

- Może i to zabrzmi egoistycznie – zaczęła Weasley powoli – ale uważam, że powinnaś myśleć o sobie.

- Masz rację, to było egoistyczne.

- Bo źle mnie zrozumiałaś. Do ślubu jeszcze miesiąc. Wiele się może wydarzyć przez ten czas.

- Tak... masz rację.

* * *

I okazało się, że faktycznie ją miała. Alicja zgodziła się zostać druhną, z relacji Lily wynikało, że bardzo się ucieszyła, kiedy zostało jej to zaproponowane. Ginny spadł kamień z serca, jeden, choć pozornie najmniejszy problem miała z głowy.

A potem, po jakimś tygodniu spokoju, znów zaczęło się coś dziać. Oczywiście dla jej własnego dobra, nie została zabrana na jedno z spotkań Zakonu Feniksa. Po tym zajściu nie odzywała się przez prawie dwa dni do Remusa i Syriusza, stwierdzając, że to był cios poniżej pasa. Niechętnie, ale jednak przyznali jej rację. A jakiś czas później Remus zdradził jej, że był to pomysł Dumbledore'a. Nie zastanawiała się nad tym zbyt długo, stwierdzając, że i tak nie wpadnie na ten sam powód, który dyrektor Hogwartu uznał za przesądzający.

W każdym razie po dokładnie dziesięciu dniach od ogłoszenia przez Lily i Jamesa daty ślubu w Zakonie zrodził się chaos. Okazało się, że obydwie kobiety są w ciąży, a Ginny miała ochotę odtańczyć taniec zwycięstwa. Chociaż tutaj niczego nie zepsuła. Oczywiście, wszyscy byli pogrążeni w głębokim żalu, bo Frank nie wiedział, że zostanie ojcem i widać było, że Alicja niezbyt dobrze to znosi, ale dziewczyna i tak nie umiała ukrywać swojego zadowolenia.

- Dlaczego masz taki dobry humor? - zapytał ja pewnego dnia Syriusz.

Wzruszyła tylko ramionami i uśmiechnęła się jeszcze szerzej.

- A powinnam mieć powody do płaczu? - zapytała. - Po prostu jestem zadowolona.

Tyle że szczęście ma to do siebie, że nie lubi trwać zbyt długo.

Kiedy obudziła się pewnej soboty, okazało się, że jest sama w domu. Najpierw się rozzłościła. Dlaczego Syriusz i Remus opuścili dom nic jej wcześniej nie mówiąc? A potem poczuła strach. Miała wrażenie, że gruba pętla zaciska się na jej żołądku. Była sama. Sama w zupełnie czarnym domu, gdzie na każdym kroku czaiło się jakieś niebezpieczeństwo.

Mogła spaść ze schodów, przewrócić się o dywan, uderzyć głową w ścianę... cokolwiek. Mogło się wydarzyć praktycznie wszystko.

A potem naszła ją myśl, że to, że mężczyźni nie odpowiadają na jej wołanie, nie oznacza, że nie ma ich w domu. Jej rozbiegane myśli podsunęły jej wizję, w której widziała ich dwa martwe ciała z ogromnymi ranami na brzuchu, z których nadal sączyła się ciemnoczerwona, prawie czarna krew.

Wzdrygnęła się mimowolnie, uznając, że najlepiej będzie w ogóle nie wychodzić z pokoju.

Czekała. Miała wrażenie, że minęła godzina, więc postanowiła liczyć czas. Raz, dwa, trzy... dziewięćset dziewięćdziesiąt dziewięć, tysiąc. Nie, to raczej niemożliwe. Liczenie nic jej nie dawało. Było bez sensu i sprawiało, że bała się jeszcze bardziej.

- SYRIUSZ!!! - wrzasnęła na całe gardło. A może była noc? Nie, na pewno nie. Nie umiała tego wytłumaczyć, ale była wręcz pewna, że słońce już wstało.

Może to przez to, że było jej ciepło. Pociła się z nerwów.

Z duszą na ramieniu zwlokła się z łóżka. Nogi się pod nią ugięły, ale nie zamierzała się zatrzymać. Dwa duże kroki i jeden niewielki. Tyle dzieliło ją od drzwi. To Remus pokazał jej tę sztuczkę. Półtora kroku do drzwi, jeden do biurka.

Otworzyła drzwi. Zaskrzypiały przeraźliwie. Na korytarzu panowała ta sama ciemność, co w jej pokoju. Sześć kroków dzieliło ją od schodów. Ale najpierw trzy do pokoju Syriusza i cztery do Remusa. Przechodząc obok ich loków pukała głośno i krzyczała. Nikt się nie odezwał. Nawet gdyby spali, to nie byłoby możliwości, aby jej nie usłyszeli.

A potem zeszła po schodach. Tak powoli i ostrożnie, jak tylko było to możliwe. W salonie też liczyła kroki. Siedem i pół i dłonią dotknęła drewnianej ławy. Obeszła ją bez problemu i usiadła na samym brzegu kanapy, nie oparła się wygodnie. W ciszy i ciemności słyszała tylko swój przyspieszony oddech i głośne bicie serca.

Bezwiednie pobłądził dłońmi do opatrunku, znajdującego się na jej oczach. Jak nigdy wcześniej miała go dość. Próbowała go zerwać, jednak nie dała rady. Syriusz wspominał coś, że jest zabezpieczony zaklęciem. Ta myśl sprawiła, że rozzłościła się jeszcze bardziej. Traktowali ja jak dziecko. A przecież była dorosła, jakby nie patrzeć, starsza nawet od nich.

I nagle usłyszała, że ktoś wszedł do domu. W pierwszej chwili chciała się schować, ale szybko zrozumiała, że zrobienie tego bezszelestnie graniczy z cudem. Zacisnęła palce na trzonku różdżki i czekała.

Kroki były coraz bliżej, aż w końcu mogła się założyć, że napastnik stanął w drzwiach salonu.

- Kto tu jest?! - krzyknęła w ciemność. Chciała zabrzmieć pewnie, jednak głos drżał jej tak mocno, że zaczęła mieć wątpliwości, czy ktokolwiek ją zrozumie.

- To ja, Lily.

Poczuła, jak ogromny kamień spada jej z serca. Kobieta podeszła jeszcze bliżej, po czym Ginny wyczuła, że zajmuje obok niej miejsce na kanapie.

- Ginny, co ty robisz? - zapytała.

- Obudziłam się, a w domu było pusto, nie wiedziałam, co się dzieje... - jęknęła i z trudem było jej się przyznać przed sobą, że była bliska płaczu.

- Już dobrze – szepnęła Lily, po czym przytuliła ją mocno do siebie, pozwalając jej łkać w jej szorstką koszulę. - Mówiłam im, aby najpierw ci powiedzieli. Twierdzili, że to zrobią.

- Syriusz i Remus?

- Tak.

- Która jest godzina?

- Około czwartej nad ranem.

- A gdzie oni właściwie są?

- Na misji Zakonu. Podobno wiedzą, gdzie śmierciożercy ukryli Franka. Nie mówili ci o tym?

- Nie... niewiele mi mówią – rzekła, chcąc się wyprostować, jednak Lily cały czas przyciskała jej głowę do swoich piersi. - A ty co tutaj robisz?

- Domyśliłam się, że jesteś sama – odpowiedziała, a jej głos zabrzmiał dziwnie obco. - Poza tym, chcę ci zdjąć ten opatrunek z oczu.

- Już? - zdziwiła się Ginny, choć w myślach czuła narastającą ekscytację.

- Tak. Gotowa?

Dziewczyna nic nie odpowiedziała. Wstrzymała oddech i pozwoliła Lily majstrować przy bandażach. Już po chwili opatrunki opadły, a Ginny poczuła dziwne mrowienie na zamkniętych powiekach. Zlękła się.

- Otwórz oczy – poprosiła Lily bardzo poważnym tonem.

Weasley uznała, że nie ma sensu się z nią sprzeczać. Wstrzymała oddech, po czym uniosła napuchnięte powieki. Najpierw miała wrażenie, że nadal znajduje się w zupełnej ciemności, a potem jej oczy zaczęły przyzwyczajać się do panującego w pomieszczeniu półmroku.

- Dziękuję ci za wszystko – powiedziała entuzjastycznie, po czym spojrzała na Lily.

Z jej ust wyrwał się tak głośny krzyk przerażenia, że obudziłby nawet umarłego.

Nie patrzyła na spokojną twarz pięknej kobiety, którą znała przed pożarem. Na kanapie, naprzeciwko niej siedział potwór. Nie była nawet w stanie stwierdzić, czy to mężczyzna czy kobieta. Monstrum było kompletnie łyse, a skóra na jego głowie zdawała się być przezroczysta. Ginny była pewna, że widzi pod nią zarys pomarszczonego mózgu. Najgorsza jednak była twarz. Znała ją. Pomalowana na biało, z ustami wygiętymi w karykaturalnym uśmiechu i ostrymi jak brzytwy zębami, po których ściekały stróżki czerwonej krwi.

Szponiasta dłoń zacisnęła się na jej nadgarstku. Poczuła chłód.

- Ginny, Ginny, moja mała Ginny – zanucił potwór głosem jej matki. - Co chcesz dziś upichcić? Ciasto dla taty? Pierogi dla braci? A może precelki dla mamy? Ginny, Ginny, moja mała Ginny...

- Przestań! - wrzasnęła. - PRZESTAŃ!!!

- Ginny, Ginny, moja mała Ginny – głos się zmienił. Teraz ewidentnie należał do mężczyzny, o którym chciała zapomnieć. - Co dziś zrobiłaś niedobrego? Zabiłaś kota, zabiłaś kolegę, zabiłaś siebie? Ginny, Ginny moja mała Ginny...

Uścisk zaczął się coraz mocniej zaciskać na jej przegubie. Krzyczała tak głośno, że zaczęło boleć ją gardło. Po rozpalonych policzkach pociekły gorące krople słonych łez. Zacisnęła powieki, czując, że zaczyna wirować. Spadała, a w jej głowie nadal powtarzały się słowa piosenki: Ginny, Ginny, moja mała Ginny...

TRZASK.

Uderzyła o coś twardego, choć jak teraz dotykała powierzchnię, to miała ogromne wątpliwości, czy ból towarzyszący przy upadku był wiarygodny. Tworzywo, na którym leżała, było dosyć miękkie i przyjemne w dotyku.

Czuła dziwny, tępy ból w klatce piersiowej i nie mogła pozbyć się wrażenia, że to jej połamane żebra wbijają się w płuca, co oczywiście było nie możliwe. Dyszała ciężko.

Znów znajdowała się w doskonale jej znanej ciemności i to sprawiło, że poczuła się odrobinę pewniej.

- Na Merlina, Ginny, co się stało? - Usłyszała pytanie, a z jej piersi wyrwał się mimowolny krzyk. Była kompletnie mokra, jakby dopiero co wzięła prysznic.

- Nie krzycz, to ja, Remus – powiedział ten sam głos.

Posłuchała, ale nie dlatego, że czułą się bezpiecznie, po prostu miała wrażenie, że jej struny głosowe są zupełnie zdarte.

- To pewnie był koszmar – odezwał się drugi głos, rozpoznała w nim Syriusza.

Ginny, Ginny, moja mała Ginny – rozległo się w jej myślach. Odruchowo zasłoniła rękoma uszy, przyciskając dłonie z całej siły. Nie pomogło. Szepty się nasiliły.

- PRZESTAŃ!!! - wrzasnęła na całe gardło i nagle nastała cisza.

- Ginny? Powiedz coś...

- Gdzie jestem? - spytała, próbując natrafić dłonią na coś znajomego.

- W salonie - odpowiedział Syriusz. - Jest piąta nad ranem, nie było nas w domu, a kiedy wróciliśmy siedziałaś na kanapie i darłaś się wniebogłosy. W dodatku byłaś cała rozpalona, ale gorączka chyba zaczęła spadać – kiedy to powiedział, położył zimną dłoń na jej policzku.

- Czemu mi nie powiedzieliście, że wychodzicie? - szepnęła, próbując opanować drżenie.

- To wyszło tak nagle – wtrącił się Remus. - Dostaliśmy wezwanie od Dumbledore'a, nie chcieliśmy cię budzić, ale masz rację, to było idiotyczne.

- Uratowaliście go?

- Kogo?

- Franka.

- Skąd o tym wiesz?

Pytanie zawisło w powietrzu. A jednak. To nie był taki zwyczajny sen. Rozbolała ją głowa, poczuła się tak, jakby ktoś rozpalił ogień w jej umyśle. Jęknęła.

- Nieważne – oświadczył w końcu Syriusz. - Frank jest bezpieczny.

- Alicja pewnie się ucieszy.

- Tak, ale nie wiem, czy tobie będzie wesoło – stwierdził mężczyzna.

- Mi? - zdziwiła się,

- Frank twierdzi, że przez pewien czas w celi obok niego był mężczyzna. Przedstawił się jak Draco Marshall, czy to nie jest przypadkiem twój brat?

Ginny przełknęła głośno ślinę. Draco. Ten podstępny Malfoy, który zostawił ją samą i w dodatku okradł z jedynych pieniędzy, trafił do Voldemorta i najwyraźniej nie było mu tak przyjemnie jak jej.

- Tak, to on – szepnęła. - Co z nim? Uwolniliście go? Jest w kwaterze głównej?

- Posłuchaj, Ginny – teraz zaczął mówić Remus. Był spokojny, ale w jego głosie pobrzmiewała nuta żalu. - Bardzo mi przykro, ale on nie żyje.

Dziewczyna poczuła, jak dwa ostre sztylety przebijają jej serce.

- Co? - jęknęła. - To niemożliwe... On nie mógł umrzeć. Kłamiesz.

Nie krzyczała, spokojny ton jej głosu był słyszalny w każdym, nawet najciemniejszym kącie pokoju. Łzy nie płynęły po jej twarzy.

- Ginny, Frank mówił, że to właśnie jego wysłano, aby podpalił szpital. Był na najwyższym piętrze. To była misja samobójcza, nie mógł jej przeżyć.

Dziewczyna zaczęła kręcić głową. Kiedy ukryła twarz w dłoniach, wyglądała, jakby dostała jakiegoś ataku. Kwiliła cicho jak małe, zranione zwierzę.

- Przykro mi – szepnął Syriusz.

- Gówno wiesz! - wrzasnęła.

- Też miałem kiedyś brata, który...

- Powiedziałam, gówno wiesz! - przerwała mu agresywnie.

- Ginny, proszę – nie dawał za wygraną Black. - Dam ci coś na uspokojenie i sen.

- Nie chcę, nie chcę, nie chcę... - jęczała, jednak w efekcie i tak wzięła od mężczyzny fiolkę z eliksirem i wypiła ją jednym dużym łykiem.

Po kilku minutach poczuła, że jej głowa staje się cięższa.

Ginny, Ginny, moja mała Ginny – śpiewał głos w jej głowie tym razem brzmiał zupełnie jak Draco. - On cię nie zna, on jest ślepy, ty go stoczysz na sam dół.

Ktoś wziął ją w ramiona i kołysał delikatnie jej znużonym ciałem.

Zasnęła.

Była sobie raz królewna
pokochała grajka
Król wyprawił im wesele ...
I skończona bajka.*

* * *

Uf... Wiem, wiem, według zasady notka miała być na Butter Hill, no ale z bardziej i mniej wiadomych Wam przyczyn jest dziś. Od jakiś trzech lat publikuję post w urodziny Ginny więc tradycji stała się zadość. Jak wiadomo dziś noc spadających gwiazd. Kto się pisze na oglądanie? Ja mam kilka życzeń...

A tak w ogóle, to patrzcie co dostałam od rosmaneczki. Jeszcze raz wielkie, wielkie dzięki, bo to jest naprawdę coś!

Ostatnia sprawa. Jak niektórzy zauważyli założyłam nowego bloga SerceWybrańca. Na razie tylko zaklepałam sobie adres, ale może, może coś tam niedługo ruszy.

* * *

* fragment kołysanki „Na Wojtusia z popielnika”