14: Dafne i Astoria

Każdy wojownik światła bał się kiedyś podjąć walkę.
Każdy wojownik światła utracił choć raz wiarę w przyszłość. […]

Każdy wojownik światła zranił kogoś, kogo kochał.
I dlatego jest wojownikiem światła. Bowiem doświadczył tego wszystkiego i nie utracił nadziei, że stanie się lepszym człowiekiem.

(Paulo Coelho)

Najpierw śniła mu się Astoria, a później, zupełnie niespodziewanie, jej twarz zmieniła się w obsypaną piegami buzię Ginny. Nie widział jej oczu. Były zupełnie czarne, jakby czymś przysłonięte. Jednak, pomimo tego, był pewny, że ona płacze. Słyszał jej cichy szloch.

Chciał coś do niej powiedzieć, jednak głos ugrzęzł mu w gardle. Wydawało mu się, że otwiera usta, ale nie wydobywały się z nich żadne dźwięki. Było mu jej żal, choć sam nie potrafił do końca powiedzieć dlaczego. Przecież powinna być mu obojętna. Podświadomość podpowiadała mu, że coś jest nie tak.

Wyciągnął rękę. Dotknął jej policzka dłonią pokrytą grubą warstwą bandaży. Wzdrygnęła się, a potem chwyciła jego palce. Sprawiła mu ból. Ginny otworzyła usta, a potem zasypała go lawiną oskarżeń.

- To twoja wina – powtarzała jak w amoku. - Twoja wina! Twoja wina! Twoja wina!

Coraz głośniej i głośniej, potrząsała nawet najtrwalszymi strunami podświadomości. Malfoy chciał krzyczeć, aby ją zagłuszyć, jednak nie było takiej fizycznej możliwości.

Zalany potem otworzył oczy. Choć nawet to nic nie dało. Ciągle ją słyszał.

Opadł na poduszkę. Nie musiał zamykać powiek, gdyż wnętrze pokoju wypełniała ciemność. Widział tylko zarys mebli i grube kotary, którymi ktoś zasłonił okna. Draco czuł, że powinien wstać i zacząć coś robić. Leżeniem nawet o centymetr nie przybliżał się do powrotu do domu.

Wstał, a potem wyszedł z pokoju i przeszedł korytarzem aż pod pokój, w którym spała ona. Wiadomo, że w piżamie i bez różdżki zbyt wiele nie zdziała. Nie należało się wyrywać z motyką na słońce. Plan trzeba było dokładnie przemyśleć. Na razie chciał zbadać grunt.

Uchylił drzwi i wkroczył do pomieszczenie, w którym paliła się jedna świeca. Płomień tańczył, potrząsany przez delikatny wiatr, przemykający przez szpary w nieszczelnych oknach.

Płomień.

Niewielki, jasny płomień. A przecież wystarczyła chwila nieuwagi, aby przerodził się w coś, czego nie da się okiełznać.

Draco chciał zgasić świecę, jednak bał się, że to ją zbudzi.

Ją.

Malutką dziewczynkę leżącą na stanowczo zbyt dużym łóżku. Pochrapywała, a kołderka, którą była przykryta, unosiła się z każdym jej oddechem. Draco chciał dotknąć jej ciemnych włosów, ale w ostatniej chwili powstrzymał rękę. Zamknięte powieki drgnęły, ale się nie otworzyły.

- Astorio... - szepnął.

Wspomnienia przyszły same. Zagościły w jego głowie niczym nieproszeni goście. Nie odganiał ich, nie było takiej potrzeby. Były miłe.

Nie obudził się, bo nie spał. Ale kiedy poczuł, że nadeszła odpowiednia pora, otworzył oczy. Leżał w dużym, miękkim łóżku z baldachimem i wpatrywał się w kwiatowy motyw na bogato zdobionych ścianach pokoju. Sklepienie było wysokie, jakby właścicielka pokoju zamierzała gościć w nim olbrzymów.

No właśnie, właścicielka. Draco oparł głowę na dłoni i spojrzał na dwudziestoletnią kobietę, która leżała obok. Jej ciemne włosy pokrywały niemal całą kremową poduszkę. Spod grubej kołdry wystawały smukłe, nagie ramiona, na których można było doliczyć się kilku pieprzyków.

Nie widział jej twarzy, więc ostrożnie, aby jej nie zbudzić, odgarnął jej gęste ciemne włosy.

Mimo szczerych chęci, kobieta otworzyła oczy. Spojrzała na niego zaskoczona, po czym uśmiechnęła się delikatnie. Zmysłowo przeciągnęła się jak kotka, niedyskretnie odsłaniając nagie piersi.

- Dzień dobry – rzekła. - Jak ci się spało?

Powinien skłamać. Draco często to robił, aby uniknąć niepotrzebnych rozmów, komentarzy i dyskusji. Jednak teraz wszystko było inaczej.

- W ogóle nie mogłem zasnąć – rzekł, nie spuszczając wzroku z jej oczu.

Widział, jak napinają się mięśnie jej twarzy. Zmarszczyła brwi i oblizała wargi.

- Chrapałam? - zapytała niepewnie.

- Nie... - Malfoy nie mógł powstrzymać uśmiechu. - Po prostu myślałem o tym, o nas.

- Nie podoba ci się ten pomysł? - dopytywała się, siląc się na obojętny ton.

- Nie podoba mi się to, że rodzice decydują za nas, Dafne.

- Takie są zasady – odpowiedziała szorstko.

- Tak? A to, że poszliśmy do łóżka też jest wpisane w kodeks zasad?

Kobieta już otworzyła usta, aby coś powiedzieć, jednak Malfoy przerwał jej gestem dłoni. Wstał z łóżka i odszukał na podłodze swoje spodnie.

- Posłuchaj – zaczął ostrożnie, próbując nad sobą zapanować. - Lubię cię, dobrze mi się z tobą rozmawia, ale...

- Ale to nie to – dokończyła za niego. - Chcesz średniowiecznego romansu i schadzek ukochanych? Draco, daj spokój, to jest prawdziwe życie.

- Nie masz pojęcia o prawdziwym życiu – mruknął, po czym wyszedł z pokoju, nie zwracając uwagi na jej nawoływanie.

Dali sobie kilka dni milczenia. A po tygodniu Draco za nią zatęsknił. Bez względu na to, co do niej czuł, brakowało mu rozmów, subtelnych pieszczot i ciepłych słów. Napisał list z prośbą o spotkanie, zaczekał dobę na odpowiedź, kiedy jej nie uzyskał, udał się do jej domu.

Stał przed starą posesją z czerwonej cegły i zastanawiał się, czy nie lepiej byłoby to zakończyć. Zrezygnowany zastukał kołatką. Policzył do pięciu i drzwi się uchyliły. Stał w nich najzwyklejszy w świecie domowy skrzat.

- Witam pana – rzekł, kłaniając się nisko. - Kogo mam zaanonsować państwu Greengrass?

- Draco Malfoy, przyszedłem do ich córki – oświadczył, nawet nie siląc się na neutralny ton.

- Z którą panienką życzy sobie pan widzieć?

- Jak to z którą? Z Dafne - powiedział Draco, będąc już mocno rozdrażnionym. - To ile oni mają tych córek?

Skrzat nic nie odpowiedział. Wpuścił Malfoya do środka i przeprowadził przez szeroki korytarz wyłożony brązową boazerią. Mężczyzna był coraz bardziej nerwowy, czuł, że serce zaczyna przyspieszać. Co zrobi, kiedy spojrzy prosto w oczy Dafne? Przecież jej nie przeprosi...

- Pani, przybył pan Draco Malfoy. Chce zobaczyć się z panienką Dafne – oświadczył skrzat, kiedy weszli do ogromnego salonu.

Było to okrągłe pomieszczenie niemal w całości wyłożone drewnianymi panelami. Z sufitu zwisały trzy ogromne, kryształowe żyrandole. Meble wyglądały na nowoczesne, niepasujące do reszty wnętrza. Na podłodze rozłożono gruby dywan w kolorze czerwonego wina.

- Dziękuje, możesz odejść – rozległ się poważny, kobiecy głos.

Na kanapie siedziała matka Dafne. Draco miał wrażenie, że nie przypomina kobiety, którą spotkał jakieś dwa tygodnie temu. Jej włosy straciły blask, a twarz wydawała się napięta i przygnębiona. Szata, którą miała na sobie, była pognieciona i krzywo zapięta.

Skrzat się oddalił, a Draco zastanawiał się, jaką powinien przybrać minę, aby pani Greengrass nie spostrzegła się, że się na nią gapi.

- Proszę usiąść – oświadczyła, wskazując miejsce obok siebie. - Przepraszam za mój nieodpowiedni wygląd.

- To nic – odpowiedział, wykonując jej prośbę. - Chciałem zobaczyć się z Dafne.

- Jest u siebie, poślę po nią za chwilę. Musisz jednak wiedzieć, że naszą rodzinę spotkała tragedia. Moja matka zmarła trzy dni temu.

- Bardzo mi przykro – rzekł, mając nadzieję, że zabrzmiało to szczerze, a kobieta nie wyczuła w jego głosie irytacji.

- Dafne bardzo kochała swoją babcię...

Ostatnie zdanie zabrzmiało dziwnie. Jakoś tak obco, jakby pani domu sama nie wierzyła w to, co mówiła. Draco spojrzał na nią i zmarszczył brwi. To wszystko było nie tak...

Czekał jakieś dwadzieścia minut. Kobieta nie była zbyt skora do rozmowy, więc Malfoy również nie nalegał. Czekał cierpliwie, starając się nie rozglądać niegrzecznie po pomieszczeniu. Kiedy w końcu usłyszał kroki, kamień spadł mu z serca.

Do salonu weszła Dafne. Na początku bał się, że zobaczy ją w jakimś opłakanym stanie, ale na szczęście się pomylił. Była ładnie uczesana, wymalowana, ubrana w prostą suknię w kolorze butelkowej zieleni i idealnie pasujące beżowe pantofle.

- Cześć – mruknęła w kierunku Malfoya.

- Cześć. Nie odpisałaś na mój list.

- Przepraszam. To co, wychodzimy gdzieś?

To było prostsze niż na początku mu się wydawało.

- Tak – odpowiedział krótko.

- Ona jest w pokoju – stwierdziła Dafne, a Draco spojrzał na nią zaskoczony, nie rozumiejąc o co chodzi. Dopiero po chwili zdał sobie sprawę, że dziewczyna mówi do swojej matki.

- I co tam robi? - zapytała pani Greengrass, nie spuszczając wzroku z filiżanki już zimnej herbaty.

- Nie wiem, nie jestem jej niańką! - krzyknęła zdenerwowana Dafne.

- I w ogóle jej nie potrzebuję.

Wszyscy w pomieszczeniu się wyprostowali. Ostatnie zdanie wypowiedział ktoś zupełnie inny, obcy, ktoś, kogo Draco nigdy nie słyszał. Na twarzy pani domu pojawił się strach, a Dafne nerwowo przegryzała wargę.

Malfoy spojrzał na indywiduum stojące w drzwiach salonu. Dziewczyna mogła mieć tyle lat co on. Była szczupła i raczej niska. Na głowie miała burzę ciemnych loków, które wyglądały tak, jakby nie czesała ich od tygodnia. Twarz miała bladą, oczy mocno zapuchnięte i czerwone, wargi niemal suche i drżące. Wyglądała fatalnie, ale Draco nie potrafił powiedzieć dlaczego ma ochotę na nią patrzeć. Przez wszystkie lata swojego życia odwracał głowę na widok takich rzeczy.

- Miałaś zostać na piętrze! - oburzyła się pani Greengrass.

- Jestem dorosła i mogę robić, co chcę!

- Masz robić to, co ci każę!

Draco patrzył na tę kłótnie, jakby do końca nie był pewny, czego właściwie jest świadkiem.

- Chodźmy już. - Usłyszał zdenerwowany głos Dafne, a potem pozwolił jej, aby pociągnęła go za rękę. Wyszli na mroźne podwórze.

- Kto to był? - pytał się potem wielokrotnie swojej dziewczyny. - Kim była tamta kobieta?

- Nikim ważnym – odpowiadała Dafne.

- Nie wyglądała jak ktoś nieważny.

- O co ci chodzi?

- Chcę tylko poznać prawdę. Nie kojarzę jej z Hogwartu.

- Bo nie uczyła się w Hogwarcie...

Draco był na siebie wściekły. Myślał o tamtej dziewczynie całymi dniami. Nie potrafił wymazać z pamięci jej twarzy. Czasem miał wrażenie, że widzi nikłe podobieństwa jej i Dafne, ale po sekundzie zdawał sobie sprawę, że to tylko jego chora wyobraźnia.

Z Dafne przestało mu się układać. Nie potrafili już znaleźć wspólnego języka. Spotykali się coraz rzadziej i rzadziej, aż w końcu wszystko się skończyło. Narcyza często go o to pytała, jednak Malfoy nie potrafił opowiedzieć matce prawdy.

Pewnej zimowej nocy nie mógł spać. Wiedział, że to, co robi jest idiotyczne, ale nie potrafił wymyślić innego planu. Wstał z łóżka i ubrał się w pośpiechu, po czym teleportował się w okolice domu Dafne. Prawie kilometr przeszedł pieszo. W nocnej ciemności śnieg wskazywał mu drogę.

Posiadłość była pogrążona w mroku. Tylko w jednym oknie dojrzał światło świecy. Ale nic poza tym. Żaden, nawet najdrobniejszy szczegół nie wskazywał na to, że ktoś nie śpi.

Draco zaczekał do rana. Zmarzł niemiłosiernie i był pewny, że przypłaci tę wycieczką grypą lub zapaleniem płuc, ale miał to w nosie. Z samego rana pan Greengrass wyszedł do pracy. Kilka godzin później pani Greengrass wraz z Dafne wyszły załatwić swoje sprawunki.

Teraz był pewny, że w domu jest tylko ona, dziewczyna, którą widział na oczy przez niespełna minutę.

Na początku poszło z górki. Zapukał, skrzat wpuścił go do środka i powiedział, że jego państwo powinni wrócić najwcześniej za godzinę. Zapytał, czy Draco chce zaczekać i czy prosi o coś do picia. Oczywiście Malfoy skorzystał z obydwu tych propozycji.

Zaczekał, aż skrzat pojawi się z herbatą, wypił kilka łyków gorącego napoju, a potem wstał i ruszył schodami na piętro.

Dom był wielki, a to, co robił Malfoy, idiotyczne. Otwierał wszystkie drzwi po kolei, jakby myślał, że tamta dziewczyna tylko na niego czeka.

- Szuka pan czegoś? - Usłyszał za plecami.

Podskoczył zaskoczony, po czym odwrócił się na pięcie. To była ona. Stała przed nim z rękoma opartymi na biodrach. Wyglądała lepiej, ale w jej oczach nadal czaił się przeraźliwy smutek.

I co miał teraz jej powiedzieć?

- Szukam ciebie – rzekł zgodnie z prawdą.

Zapadło milczenie, które przerwał jej głośny śmiech. Na początku Draco chciał się na nią zezłościć, ale szybko zdał sobie sprawę, że jej reakcja jest jak najbardziej na miejscu.

- Tak wiem, to głupie – dodał.

- Troszkę... ale powiem ci w sekrecie, że tak myślałam, że przyjdziesz. Dafne powiedziała, że przeze mnie ją zostawiłeś.

- I co ty na to?

- Ja? Nic. To jej problem.

Ta odpowiedź mu się spodobała. Dziewczyna zrobiła kilka kroków i minęła go. Potem otworzyła drzwi do jednego z pokoi i zaprosiła go gestem ręki do środka. Bez zastanowienia wykonał jej prośbę.

Pomieszczenie było dość duże. Pomalowane na niebiesko ściany sprawiały, że wydawało się zimne i mało przytulne. W środku stało tylko duże łóżko, toaletka i szafa na ubrania. Na duże okna naciągnięto ciężkie kotary.

- Jestem Draco Malfoy – rzekł po chwili.

- Wiem – odpowiedziała bez skrępowania.

- A skąd?

- Z gazet i od Dafne. Ja jestem Astoria Greengrass – przedstawiła się po chwili.

- Jesteś jakąś dalszą rodziną?

- Nie.

- To zbieżność nazwisk? - zapytał zaskoczony.

- Nie – zaprzeczyła ponownie. - Nie jestem dalszą rodziną, tylko bliższą. Dafne to moja młodsza o rok siostra.

Draco musiał zrobić naprawdę idiotyczną minę, gdyż Astoria wybuchnęła śmiechem. Niespodziewanie wyciągnęła rękę i dotknęła jego ramienia. Przeszedł go dreszcz.

- Jak to siostra? - zapytał, zdając sobie sprawę, że jego głos brzmi nienaturalnie. - Nigdy o tobie nie wspominała. Poza tym nie chodziłaś do Hogwartu, no, chyba że trafiłaś do innego domu i przez to cię nie pamiętam...

- Całe życie mieszkałam u dziadków – odpowiedziała cicho. - Jakoś tak się złożyło. Uczyłam się też w innej szkole.

Malfoy powinien zapytać dlaczego, jednak wtem kątem oka dostrzegł dziedziniec i idącą w kierunku domu Dafne. Wstrzymał oddech. Musiał jak najszybciej zejść na dół.

- Idź – rzekła Astoria, spoglądając na drzwi.

Posłuchał jej. A potem nakłamał Dafne, jak bardzo się za nią stęsknił.

Każdy dzień, w którym nie widział Astorii, był dla niego jak katorga. Nigdy, nawet w najdziwniejszych wyobrażeniach nie spodziewał się, że przytrafi mu się coś takiego. Czuł dziwną potrzebę przebywania z nią. Rozmawiania i patrzenia na siebie.

Zakochał się.

Jakim cudem padło właśnie na niego? Wyobrażał sobie, jak zasypia u boku Astorii i budzi, kiedy ona gładzi jego włosy. Był jej wdzięczny, bo teraz ona zajmowała jego sny. Nie było już wojny, bólu i krwi. Tylko ona.

- Draco, czy zamierzasz oświadczyć się Dafne? - zapytała pewnego ranka Narcyza.

Mężczyzna podniósł głowę i pomału przeżuł kęs tosta.

- Nie – odpowiedział krótko. - Nie dogadujemy się.

- Rozumiem, ale...

- Nie ma ale. Nie ożenię się z nią tylko dlatego, że ty tego chcesz. A poza tym chcę ułożyć sobie życie z kimś innym.

- Z kim? Mam nadzieję, że znasz zasady – oznajmiła, grożąc mu palcem. - Nie wymagam od ciebie niewiadomego czego, ale kobieta musi być...

- Tak, wiem – przerwał jej zniecierpliwiony. - Jest czystej krwi i powinna ci się spodobać.

Narcyza się rozpromieniła. Pomieszała herbatę srebrną łyżeczką i oparła ją o porcelanowy spodek. Upiła niewielki łyk, rozkoszując się smakiem napoju.

- Więc kto to taki? - zapytała po chwili.

- Astoria Greengrass – 0dpowiedział szybko.

- Kto? - zdziwiła się jego matka, kręcąc głową.

- Astoria to siostra Dafne, jest od niej o rok starsza – wytłumaczył Draco z rozdrażnieniem.

- Synu, jesteś pewny? Greengrassowie mieli wcześniej córkę, owszem, ale z tego co wiem, to dziewczynka mocno chorowała, dlatego oddali ją pod opiekę dziadków, a w wieku kilku lat zmarła.

Draco wypuścił tosta z ręki. Wpatrywał się w matkę z niedowierzaniem.

- Niemożliwe – stwierdził po chwili. - Widziałem ją i rozmawiałem. Nie wygląda na chorą. Wprowadziła się do nich po śmierci babci.

- Skoro tak, to czemu ukrywali ją przez tyle lat i udawali, że nie żyje?

- Nie wiem...

- Spokojnie, dowiem się, a do tego czasu lepiej trzymaj się od nich z daleka.

Przytaknął, choć tak naprawdę miał w głębokim poważaniu słowa matki. Jeszcze tego samego dnia wysłał do Astorii wiadomość, że muszą się spotkać. Tam gdzie zawsze i o tej samej porze, co ostatnio.

Stary dąb rósł pół kilometra od posiadłości państwa Greengrass. Wbrew pozorom nie była to niebezpieczna schadzka. Draco mógł robić to, co chciał, a na Astorię prawie nikt nie zwracał uwagi. Wystarczyło wymknąć się niepostrzeżenie, co też nie było trudne.

Kiedy Malfoy się zbliżał do umówionego miejsca, ona już tam była. Stała oparta o pień drzewa, pocierając rękoma zmarznięte ramiona. Zima prawie minęła, śniegi stopniały, ale chłodna aura nadal się utrzymywała.

Mężczyzna stanął naprzeciwko niej, a wtedy kobieta złożyła na jego ustach namiętny pocałunek. Draco oddał się tej intymnej chwili, niemal zapominając, po co tutaj przyszedł. Dopiero, kiedy się od niego oderwała i spojrzała prosto w oczy, odzyskał głos.

- Rozmawiałem z matką – powiedział, a wyraz jej twarzy nie zmienił się nawet o jotę. - Mam dość tego ukrywania się. To jest nienormalne! Miałem ożenić się z twoją siostrą. Nie wyszło. Więc dlaczego, do cholery, nie mogę ożenić się z tobą?!

- Powiedziałeś matce o tym, że jesteśmy razem? - zapytała w końcu, kręcąc głową z niedowierzaniem. - I co?

- I dowiedziałem się, że nie żyjesz od piętnastu lat!

W oczach Astorii stanęły łzy. Odwróciła się do niego plecami, aby je ukryć. Słyszał, jak cicho łka, ale nie odważył się jej przytulić ani nawet chwycić za rękę. Czekał, aż wszystko mu wytłumaczy.

- To nie tak... - szepnęła, dławiąc się łzami. - Ja nic nie mogłam na to poradzić, byłam dzieckiem! Musiałam poddać się woli rodziców.

Malfoy westchnął głośno, wiedział, o czym ona mówi. Rozumiał to.

- Chciałam ci powiedzieć – kontynuowała. - Ale najpierw... najpierw miałeś mnie lepiej poznać.

- Dlaczego?

- Abyś nie wysunął fałszywych osądów. Teraz wiesz, jaka jestem naprawdę, znasz mój charakter i nie ocenisz mnie przez pryzmat tego, co ci powiem. Mieszkałam u dziadków i to nieprawda, że byłam chorowitym dzieckiem.

- Tyle mogłem się domyśli...

- Nie przerywaj mi. Rodzice postanowili oddać mnie pod ich opiekę, kiedy miałam rok. Zrobili to, aby zapobiec nieszczęściu. Już wtedy podejrzewali, że jest ze mną coś nie tak.

- Coś nie tak?

Astoria odwróciła się na pięcie, po czym wspięła się na palce i pocałowała go prosto w rozchylone ze zdziwienia wargi.

- Czego się boisz? - zapytał Malfoy, kiedy w jej oczach stanęły łzy.

- Tego, co za chwilę zrobisz – odpowiedziała. - Kiedy miałam jedenaście lat, rodzice uznali, że nie żyję. A wiesz dlaczego? Bo nie dostałam listu z Hogwartu.

- I to był powód?! - krzyknął nerwowo. Dopiero po chwili doszło do niego, o co tak właściwie chodzi Astorii. - Jesteś charłaczką?

Kobieta jęknęła jak zraniony zwierz. Prawda zabolała ją tak mocno. Przez wiele lat wydawało jej się, że przywykła do swojego losu, jednak kiedy Draco wypowiedział to słowo, zabrzmiało ono jak najgorsza obelga świata.

- Tak... - szepnęła ledwo dosłyszalnym głosem. - Jestem skazą na honorze rodziny. Plamą.

* * *

Błagam, nie bijcie! Pomyślałam sobie, że skoro Draco może zakochać się w szlamie (na blogach, oczywiście), to czemu nie w Astorii? Ten rozdział pisałam całkiem niedawno, bo na początku czerwca. Teraz staram się napisać co najmniej 9 stron dziennie, co za tym idzie, jeden rozdział. Chcę skończyć to opowiadanie przed październikiem (na moim komputerze, a nie na blogu). I dopóki utrzymam takie tempo, to notki będą pojawiały się co tydzień lub w odstępach nie dłuższych niż dziesięć dni.

Pozdrawiam!