05: Powrót do Nory

Jakim sposobem światło dociera do wnętrza domu? Przez okna otwarte na oścież. A jak dociera do ludzkiej duszy? Przez wrota miłości, o ile są otwarte.

(Paulo Coelho)

Powrót do domu okazał się wyglądać zupełnie inaczej, niż Ginny sobie wyobrażała. Liczyła na ogromne szczęście i ulgę na widok miejsca, które zawsze uspakajało jej duszę i ciało. Liczyła, że przekroczy drzwi Nory i wszystkie smutki odejdą, a ona znów będzie mogła być małą, szczęśliwą dziewczynką, pomagającą mamie upiec ciasteczka dla starszych braci. Niestety...

Niemal ze łzami w oczach teleportowała się razem z Molly i malutkim Charlie'm na piaszczysty dziedziniec przed domem. Nora wyglądała tak jak zawsze. Kilkupiętrowy, pochyły budynek, sprawiający wrażenie niestabilnego i niebezpiecznego. Otaczał go drewniany płotek i ogród, w którym nie rosło nic prócz krzaków, trawy i zielska.

Ginny przyglądała się rysującym w oddali malowniczym wzgórzom, na których potajemnie ćwiczyła quidditcha, kradnąc miotły braci. Gdzieś tam powinna mieszkać Luna... powinna... Powinien być niewielki staw z zimną wodą, w którym moczyła stopy i ogromna jabłoń, do której Fred dawno, dawno temu przywiązał Percy'ego. Fred. Dziewczyna z całej siły zacisnęła powieki, aby nie uronić ani jednej łzy.

- Dobrze się czujesz, skarbie? - Pytanie wypowiedziane przez tak doskonale znany jej głos wyrwało ją z zamyślenia. Otworzyła oczy, popatrzyła na matkę w młodszym wydaniu i zmusiła się do uśmiechu.

- Jeśli mam być szczera, to czuję się fatalnie – odpowiedziała zgodnie z prawdą. Dawno nie była tak przemoczona i zmarznięta.

- Zaraz cię czymś rozgrzeję – rzekła szybko kobieta, cały czas ściskając w dłoni małą rączkę Charlie'go. - W domu jest mój młodszy brat Fabian, poprosiłam go, aby zajął się resztą moich dzieci...

- No... mam jednego starszego brata, Billa i trójkę młodszych. Percy ma trzy lata, a Fred i George to bliźniaki i mają dopiero rok – wyrecytował z dumą Charlie.

- A nie chciałbyś mieć jeszcze siostry? - zapytała Ginny, uśmiechając się delikatnie. Nie uszedł jej uwadze cień zadowolenie, który przeszedł przez twarz Molly.

- Potem sobie pogadacie – wtrąciła się kobieta. - Chodźcie...

Molly poszła przodem. Otworzyła drzwi i pozwoliła synkowi wejść jako pierwszemu, potem przepościła Ginny. Ta już w progu nagryzła wargę. Miała wrażenie, że w Norze nic się nie zmieniło. Może trochę brakowało śladów, że mieszka tutaj jakaś dziewczynka, ale to wszystko. Kobieta wkroczyła do izby, w której znajdował się duży stół i kilka krzeseł, z których każde wyglądało inaczej. Dalej dostrzegła wytartą kanapę, dwa fotele i zasłonkę. Nie musiała sprawdzać, wiedziała, że za nią musi znajdować się kredens, czysty blat i zlew.

W jej oczach po raz kolejny stanęły łzy. Zrobiła krok do przodu i poczuła pod nogami znajomy, wytarty dywan, na którym poniewierały się zabawki jej braci.

Jej podświadomość kazała jej tańczyć, zatoczyć dziki piruet na środku pokoju zupełnie tak, jak wtedy, kiedy miała pięć lat i udawała sławną tancerkę. Przez krótką chwilę zapragnęła być dzieckiem.

I wtedy, zupełnie niespodziewanie, głośne chrząknięcie sprowadziło ją na ziemię.

Przy stole, na jednym z krzeseł siedział szczupły mężczyzna, którego nigdy wcześniej nie widziała. Miał on brązowe włosy, sięgające połowy ucha, i przenikliwe, niebieskie oczy. W ręce trzymał różdżkę, ale nie dlatego, że chciał ją zaatakować. Zmagał się z naprawieniem jakiegoś dziwnego mechanizmu.

- Przepraszam – wybełkotała Ginny, czując, że robi się czerwona na twarzy. - Ja...

- Och... Fabianie – wtrąciła się Molly, stając przed córką i zerkając groźnie na brata. - Na Pokątnej znów były zamieszki. Wybuchł sklep z piórami. Spójrz, jak ta dziewczyna wygląda. Zresztą musiałam się jej jakoś odwdzięczyć, bo pomogła Charlie'mu.

Mężczyzna zlustrował Ginny dokładnie, po czym uśmiechnął się bardzo ostrożnie i delikatnie. Uniósł jedną z brwi. W tym momencie tak strasznie przypominał Freda i George'a...

- Molly... - jęknął przeciągle. - Mówiłem ci, że masz zostać w domu i dać mi listę sprawunków? Tak byłoby lepiej, bo kiepska ze mnie niańka.

- Mam nadzieję, że moje dzieci są całe. A Artura jeszcze nie ma?

Ginny poczuła, jak jej serce przyspieszyło. Odwróciła głowę, aby ukryć zdenerwowanie.

- Nie – odpowiedział Fabian. - Wysłał wiadomość, że pewnie wróci dopiero rano. W ministerstwie znów włączył się alarm. Jakiś młody auror jest pewien, że widział śmierciożerców. Kobietę i mężczyznę...

Ginny poczuła, że zaczyna się pocić. Molly nie zwracała na nią uwagi, czego nie można było powiedzieć o jej bracie, który cały czas zdawał się ją obserwować.

- Mam nadzieję, że nic się nie stanie... - powiedziała kobieta zatroskanym głosem. - No nic, idę zobaczyć, co u dzieci, ogarnę szybko Charlie'go, a potem ty zajmiesz łazienkę. Znajdę ci jakieś suche ubranie. Mam nadzieję, że się nie gniewasz, że musisz czekać. To zajmie tylko kilka minut.

- W porządku. Dzieci są najważniejsze...

Molly uśmiechnęła się ciepło, po czym ruszyła w kierunku schodów. Kiedy weszła na pierwszy stopień, odwróciła się jeszcze i rzuciła przez ramię:

- Fabian, zajmij się naszym gościem.

A potem zniknęła na krętych schodach.

Ginny stała wyprostowana. Wielokrotnie słyszała, jak matka opowiadała o swoich braciach, ale nawet w snach nie przypuszczała, że będzie jej dane ich spotkać. Mężczyzna wydawał się być spokojny. Wyciągnął z kieszeni zegarek i spojrzał na jego tarczę. Kobieta od razu poznała, że ten sam przedmiot należał teraz do Harry'ego. Wstrzymała oddech.

- Jak się nazywasz? - Pytanie zawisło w powietrzu.

- Ginny... Marshall – rzekła, żałując, że już na Pokątnej weszła w grę Malfoya.

- Jestem Fabian Prewett – oświadczył mężczyzna, wyciągając w jej stronę lewą rękę.

Ginny przełknęła głośno ślinę, zastanawiając się, jak powinna odwzajemnić gest. Uznała, że może jej wujek ma jakieś problemy z prawą dłonią, więc podeszła dwa kroki i podała mu lewą dłoń. Kiedy ją uścisnął, uśmiechnął się delikatnie, a po chwili, zupełnie niespodziewanie pociągnął ją w swoją stronę, a prawą ręką odsłonił jej lewy rękaw.

Dziewczyna poczuła niewygodną gulę w gardle. Więc o to mu chodziło...

- Nie jestem śmierciożercą – szepnęła półgębkiem.

- To nie znaczy, że ci ufam – odpowiedział, patrząc jej prosto w oczy. - W tych czasach nikomu nie powinno się ufać. Nie wszyscy zwolennicy Voldemorta noszą jego piętno.

Mężczyzna puścił jej dłoń i odepchnął ją delikatnie. Wrócił do naprawiania kolorowego mechanizmu.

- Proszę mi uwierzyć... - zaczęła, ale Fabian nawet na nią nie patrzył. - Nie chcę nikogo krzywdzić. Wcale mi nie zależało, aby tutaj przyjść...

- Kłamiesz – przerwał jej spokojnie. - W twoich oczach jest wielkie kłamstwo.

Ginny już otwierała usta, aby coś powiedzieć, kiedy usłyszała na schodach kroki Molly. Zeszła do głównej izby, trzymając w ręce jedną ze swoich wełnianych sukien i ręcznik. Podała to wszystko dziewczynie.

- Proszę – rzekła. - Łazienka jest na pierwszym piętrze, drugie drzwi po lewej. Powiedziałam chłopcom, aby ci nie przeszkadzali. Strasznie chcę cię poznać, bo Charlie nie szczędzi komplementów. A potem dam ci eliksir pieprzowy, abyś się nie przeziębiła.

- Też z chęcią się z nimi zobaczę – odpowiedziała, kątem oka zerkając na Fabiana. Po chwili zastanowienia wyjęła z kieszeni różdżkę i położyła ją przed nim na stole.

Molly była wyraźnie zaskoczona tym gestem. Mężczyzna również podniósł głowę.

- I tak mam cię na oku – oświadczył, kiedy Ginny ruszyła w kierunku schodów.

Kiedy wspięła się na pierwsze piętro, usłyszała jeszcze krótką rozmowę rodzeństwa.

- Fabian, nie wygłupiaj się. Coś ty jej powiedział?

- Nic... po prostu uważam, że nie powinnaś zapraszać do domu zupełnie obcych ludzi. To wszystko.

- Czuję, że ona nie jest dla mnie obca...

- Molly, nie bądź naiwna. Lepiej będzie, jak zostanę. aż nie wróci Artur.

Ginny zamknęła drzwi łazienki. Spojrzała w lustro i pozwoliła łzom spłynąć po jej bladej z powodu zimna twarzy. Nigdy nie myślała, że kiedykolwiek aż tak bardzo zatęskni za swoim prawdziwym domem.

* * *

Ginny wyszła z łazienki dość szybko. Nie chciała dawać Fabianowi kolejnych powodów do podejrzewania jej o spiskowanie. W ekspresowym tempie wzięła gorący prysznic, założyła pożyczoną, zadużą suknię, której zapach relaksował ją i uspakajał. Wysuszone włosy upięła na czubku głowy. Kiedy były mokre, wyglądały na ciemniejsze i bardziej kasztanowe niż rude, teraz musiała spojrzeć prawdzie w oczy. Bez bladej i napuchniętej twarzy była bardzo podobna do matki. Przełknęła głośno ślinę, wpatrując się w swoje odbicie w gładkiej tafli lustra. Nie mogła sobie pozwolić na zwłokę.

Policzyła do pięciu i wyszła z łazienki. Już na korytarzu usłyszała krzątaninę i głośne rozmowy dobiegające z parteru. Przystanęła, aby upewnić się, że jej ojciec jeszcze nie wrócił, po czym zeszłą po schodach, omijając doskonale jej znane, skrzypiące stopnie.

W głównej izbie nie było jej przez niespełna dwadzieścia minut, a w tym czasie wiele się zmieniło. Stół był nakryty sześcioma talerzami, na samym środku stała taca z kanapkami i trzy duże dzbanki czarnej herbaty.

Ginny nie mogła powstrzymać uśmiechu na widok trójki roześmianych chłopców z czupryną rudych włosów na głowie. Przekrzykiwali się, siedząc na drewnianych krzesłach i wyciągali niewielkie rączki w kierunku kanapek.

Już chciała podejść do stołu, kiedy na starym dywanie zobaczyła dwóch, półtorarocznych, identycznych maluchów. Poczuła niewygodną gulę w gardle, widząc, jak dzieci układają wieżę z kolorowych klocków, mówiąc do siebie coś, co tylko oni byli w stanie zrozumieć. Kobieta z całych sił próbowała powstrzymać się przed uściskaniem Freda i kompletnym wybuchem emocji.

- Od razu wyglądasz lepiej. - Usłyszała zatroskany głos matki. - Siadaj, zjedz z nami, chłopcy bądźcie grzeczni.

Ku zaskoczeniu Ginny, kiedy powiedziała ostatnie zdanie, nie spojrzała na swojego brata Fabiana. Mężczyzna z niezadowoleniem przewrócił oczami i zaczął nalewać herbatę swoim siostrzeńcom. Dziewczyna zauważyła, że jej różdżka zniknęła ze stołu.

Bill i Percy stracili zainteresowanie jedzeniem. Z głośnym rumorem wstali z krzeseł i podeszli do niej. Natomiast Charlie tylko się odwrócił, dumnie wypinając pierś, ciesząc się, że miał okazję poznać ją jako pierwszy.

- Dzień dobry – przywitał się najstarszy z nich. - Mam na imię Bill, a to jest Percy – dodał, wskazując na brata.

- Miło mi was poznać – szepnęła, a przez jej głowę przeszła myśl, czy jeszcze kiedyś będzie jej dane zobaczyć braci w dorosłej wersji. - Charlie pewnie wam mówił, że nazywam się Ginny.

- Ma pani taki sam kolor włosów jak my – stwierdził Percy, lekko sepleniąc.

- Ciekawy zbieg okoliczność – stwierdziła, siląc się na uśmiech.

- Bardzo ciekawy... - wtrącił Fabian, nie spuszczając wzroku z talerza pełnego kanapek.

Ginny potrząsnęła głową, udając, że nie zwraca na niego uwagi. Ukucnęła przy dwójce bliźniaków i przyjrzała się wykonanej przez nich budowli. Nie mogła pozbyć się wrażenia, że atmosfera się napięła.

- Cześć maluchy – przywitała się, po czym nie mogła się powstrzymać przed ogarnięciem gęstych, rudych włosów z czoła Freda. Chłopiec delikatnie odsunął głowę, nie chcąc z jej strony takich gestów.

Zdawali się nie zwracać na nią uwagi, pogrążeni w dyskusji, która dla światków była zlepkiem nic nieznaczących sylab.

- Ty pewnie jesteś Fred, a to jest George... - szepnęła i szybko zrozumiała, że powinna ugryźć się w język.

- Skąd wiedziałaś? - rozległo się zaskoczone pytanie pani Weasley.

- Co? Zgadłam? - Ginny udała zaskoczenie. - Po prostu strzeliłam.

- Są identyczni, specjalne ubieram ich w inne kolory, aby odróżnić – wytłumaczyła szybko Molly. - Chodź, siadaj i jedz, póki są zajęci zabawą. Zazwyczaj nie siedzą tak grzecznie.

Dziewczyna wszystko to doskonale wiedziała. Uśmiechnęła się tylko i podeszła do stołu. Bill i Charlie zrobili jej miejsce między sobą, a Percy trochę się naburmuszył, że nie może siedzieć obok gościa.

Przez chwilę jedli w milczeniu. Ginny nie zdawała sobie sprawy, że jest aż tak głodna. Normalnie, w stresujących sytuacjach ciężko było jej przełknąć cokolwiek, ale z racji tego, że znajdowała się w rodzinnym domu, podświadomie się uspakajała i wyciszała. Po piątej kanapce przestała liczyć.

- Faktycznie, jesteś bardzo podobna do osób z rodziny mojego męża – stwierdziła Molly po chwili. - Oni też są tacy mocno rudzi i piegowaci. Nie masz może nic wspólnego z Weasleyami?

Ginny miała ochotę się zaśmiać. Czy to możliwe, że kobieta nie widziała w niej podobieństwa do siebie samej? Owszem, piegi i kolor włosów mógł zmylić, ale rysy twarzy, tak samo zadarty nos i spiczasty podbródek były mocno wyraźne, szczególnie teraz, kiedy była dorosła.

- Nic mi nie wiadomo o takim pokrewieństwie – powiedziała, uznając to za najbezpieczniejszą odpowiedź. - Może gdzieś w trzynastym pokoleniu? - zażartowała, mając nadzieję, że rozładuje atmosferę.

- Niewątpliwie – odpowiedział Fabian, dolewając jej herbaty. Nawet nie zwróciła uwagi, kiedy wypiła całą szklankę. - To może opowiesz coś o sobie, skoro już jesteś pod dachem mojej siostry. Twoja rodzina się o ciebie nie martwi?

To było dobre pytanie. Bardzo chciała znać na nie poprawną odpowiedź. Podniosła wzrok z talerza, na którym znajdowały się już tylko okruszki i spojrzała prosto w oczy Fabiana. Zamarzyła o powiedzeniu prawdy, jednak to było niemożliwe. Musiała zebrać się w sobie i jak najszybciej wymyślić jakieś sensowne kłamstwo, kontynuując grę, w którą wszedł Malfoy.

- Nie mam rodziców – odpowiedziała, a w jej oczy zaszkliły się łzami. Były one po części wymuszone, a po części prawdziwe, duszone od kilku godzin. - Dwa lata temu zawalił się nasz dom. Oni byli w środku.

Wymyślenie niebanalnej historii, to było jedno, ale wprowadzenie do niej Draco, który przedstawił się jako jej brat, to zupełnie inna sprawa. Owszem, może i to, co powie zabrzmi przekonująco, ale pewność, że Malfoy w razie czego wyrecytuje to samo była zerowa. Zresztą Ginny i tak miała mętlik w głowie. Zastanawiała się, po jaką cholerę chce go bronić po tym, jak oszołomił ją na Pokątnej i zniknął razem z jej sakiewką. Stanowczo nie powinna go bronić.

- To bardzo przykre. - Usłyszała szept pani Weasley. - Od tamtego czasu jesteś sama? Jak sobie radzisz?

Twarz jej matki wyraźnie złagodniała. Widziała w jej oczach mnóstwo empatii i z trudem powstrzymywała się przed przytuleniem jej z całej siły. Natomiast Fabian nie wydawał się być aż tak poruszony jak jego siostra. Wpatrywał się w Ginny beznamiętnie, upijając kolejny łyk herbaty. Dzieci jadły w spokoju, nie chcąc, aby jakiekolwiek słowo im umknęło.

- Mam starszego brata – rzekła po chwili, siląc się na uśmiech, zwiastujący lepszą część historii. - Radzimy sobie całkiem nieźle. Mamy bardzo mały domek dwieście kilometrów od Londynu. On pracuje, ja nie.

- To pewnie on się teraz martwi – stwierdził Fabian, odstawiając na blat pustą szklankę. - Może powinnaś wysłać mu wiadomość.

- Nie ma takiej potrzeby. Pewnie nie wrócił jeszcze z pracy...

- Coś kręcisz.

- Fabian! - krzyknęła Molly energicznie, przez co bliźniacy aż podskoczyli, przewracając ułożoną wcześniej wieżę. Ku zaskoczeniu Ginny nie zaczęli płakać, tylko zabrali się z powrotem do pracy.

Mężczyzna podniósł ręce w geście poddania, ale dziewczyna i tak wiedziała, że jej nie uwierzył. Zastanawiała się tylko, czy jej matka aż tak bardzo jej ufa. Molly nigdy nie była głupia i nie dawała się zwieść. Ginny często w jej obecności czuła się przezroczysta. Teraz zachowywała się inaczej, ale według dziewczyny tylko ukrywała przed nią swoje prawdziwe emocje i odczucia.

- Kończcie już dzieci – oświadczyła Molly po chwili. - Położę was spać.

- A tata? - zapytał Bill. - Kiedy wróci?

- Nie wiem, kochanie. Pewnie dopiero rano. No już, idźcie umyć ząbki i do łóżek.

Kobieta wstała z miejsca i ponagliła swoich starszych synów, a sama zajęła się bliźniakami, którzy nie byli zbytnio zachwyceni z oderwania ich od kolorowych klocków.

- Może ja pomogę? - zaoferowała Ginny, byle tylko nie zostać sam na sam z Fabianem.

- Siedź, dziecko. Za chwilę do was zejdę. Tylko bez kłótni – dodała, zwracając się do brata.

- Chyba powinnam się zbierać – szepnęła dziewczyna wbrew sobie. Najchętniej zostałaby w tym domu już na zawsze.

- Powiedziałam, siedź. - Molly była stanowcza. - Chciałabym z tobą jeszcze trochę porozmawiać.

Ginny uznała, że nie da się dwa razy prosić. Rzuciła jeszcze szybkie dziękuję, kiedy kobieta zniknęła na schodach ze swoimi pociechami. Potem wyprostowała się na krześle, czekając na pierwszy atak ze strony Fabiana. Ten jednak wydawał się nie być zainteresowany jej osobą. Wstał z krzesła i podszedł do niewielkiej spiżarki. Otworzył ją i zamyślił się na chwilę.

- Jak mniemam jesteś pełnoletnia? - zapytał, a Ginny usłyszała brzdęk szkła.

- Tak, mam dwadzieścia dwa lata – odpowiedziała, kiedy postawił przed nią butelkę z dość mocnym piwem. Otworzył ją jednym machnięciem różdżki i sam usiadł naprzeciwko niej ze swoim trunkiem. Trzecią porcję zostawił dla siostry.

- To nie jest tak, że ci nie ufam – zaczął, pociągając pierwszy łyk. - Po prostu w takich czasach trzeba być ostrożnym...

- Rozumiem.

- Nie przerywaj mi. Jeśli jednak mam być szczery, to coś mi się w tobie nie podoba. Mam wrażenie, że kłamiesz w żywe oczy i to od samego początku, kiedy się zjawiłaś. Nie wiem, może rzuciłaś na moją siostrę jakiś urok?

Ginny zaśmiała się nerwowo, wypijając ogromny łyk piwa. Poczuła, jak alkohol pali jej gardło. Żałowała, że dostała tylko jedną butelkę.

- Ma pan moją różdżkę – rzekła. - Może pan sam sprawdzić, jaki ostatnio czar używałam.

- No właśnie... kiedy dałaś mi swoją broń, to tylko utwierdziłaś mnie w przekonaniu, że coś jest nie tak. Pomyślałem sobie, że chcesz czyścić się z podejrzeń tym dziwnym gestem, a tak naprawdę chowasz gdzieś inną, może straszniejszą broń.

- To absurd – jęknęła, czując narastającą bezradność. Cokolwiek zrobi, cokolwiek powie, wszystko będzie odwrócone przeciwko niej.

- Nie, to ostrożność.

Przerwały im głośne kroki Molly. Pojawiła się w głównej izbie z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Popatrzyła najpierw na Ginny, potem na Fabiana, a na końcu na prawie puste butelki. Westchnęła głośno. Nie czekając na to, co mają do powiedzenia, usiadła przy stole, jednak nie ciągnęło jej do alkoholu.

- Położyłam ci koc na kanapie – oświadczyła w kierunku dziewczyny. - Możesz się tutaj przespać.

- W takim razie ja będę spać na fotelu – dodał szybko jej brat i gestem dłoni powstrzymał siostrę przed jakimkolwiek komentarzem. - To postanowione.

Ginny wiedziała, że powinna wygłosić zwyczajową mowę pod tytułem: nie chcę się narzucać, ale kompletnie nie miała na to siły. Poczuła, że powieki zaczynają jej się same zamykać. Nie spodziewała się, że może być aż tak zmęczona.

- Dziękuję pani za wszystko – szepnęła. - Obiecuję, że jutro się stąd wyniosę.

- Nie gadaj głupot. A teraz do łóżka, ty Fabian też, skoro już musisz tutaj zostać. Choć i tak świetnie bym sobie dała radę bez ciebie...

Mężczyzna uśmiechnął się szeroko, a Ginny znów miała wrażenie, że patrzy na twarz któregoś z bliźniaków. Resztkami sił wstała z krzesła i poczłapała się na kanapę. Ku swojemu zaskoczeniu zasnęła od razu.

* * *

Nie ma nowego szablonu. Już się tłumaczę. Kończy mi się transfer. Grafikę wykonałam, ale niezbyt mogę ją wrzucić. Jedyne, czym podsycę Waszą ciekawość jest to, że szablon jest w bardzo jasnych kolorach, co nie często mi się zdarza i jest na nim Ginny i Draco.

Następna sprawa, od której powinnam zacząć. Założyłam nowego bloga. Tym razem opowiadanie nie jest związane z HP. Zainteresowanych zapraszam na Maślane Wzgórze ^^

I ze względu na to drugie opowiadanie zastawiam się, jak często będą pojawiać się notki. Na obydwu blogach mam tę samą, jedyną, niepowtarzalną betę <Jaenelle, macham Ci z Eduardziusiem> i nie chcę jej przepracować... serio? Dlatego na obydwóch blogach rozdziały będą co dziesięć dni. Czyli jeśli ktoś chce czytać moje obydwa (s)twory, to będzie miał co robić co pięć dni. To chyba dość sprawiedliwa opcja.

--------------------------------------------------------------