04: Przy Spinner's End

Nie muszę mieć za co żyć, ale muszę mieć po co.

(zanetaka0810)

Draco wpatrywał się w trzy, wyłaniające się z dymu sylwetki. Przełknął głośno ślinę, wyciągając różdżkę i wyciągając ją przed siebie. Czuł pulsujący ból lewego przedramienia i z całych sił powstrzymywał się przed dotknięciem rozgrzanej skóry. Nigdy nie spodziewał się, że jego największy koszmar się ziści. Chciało mu się krzyczeć, wyć z całych sił do księżyca.

Czuł po swojej prawej stronie obecność Ginny. Miał wrażenie, że nie przypominała już tej samej dziewczyny, którą poznał w Hogwarcie. Była lekko przygarbiona, cofnięta o kilka kroków, wystraszona. Ta sytuacja ją przerosła, ale Draco nie był zaskoczony. Sam miał ochotę uszczypnąć się w policzek.

Dym drażnił jego nozdrza. Słyszał krzyk i rozgardiasz panujący na Pokątnej. Ludzie biegali na oślep, próbując uciec lub w jakikolwiek sposób wezwać pomoc. Malfoy widział gdzieś po przekątnej mężczyznę leżącego na kamiennej murawie. Na głowie miał ogromną ranę, z której sączyła się krew. Nie ruszał się i nie oddychał. Możliwe, że właśnie umierał na jego oczach.

Śmierciożercy zaczęli się zbliżać, a Draco zaczął gorączkowo myśleć. Poczuł dziwne ukłucie w okolicy serca. Zawładnęło nim uczucie, które przez ostatnie kilka lat dopiero poznawał. Odpowiedzialność. W domu wydawało mu się, że jest odpowiedzialny za żonę, a teraz to samo czuł w stosunku do Ginny. Nie potrafił tego wytłumaczyć. Był starszy od niej i w żadnym calu nie przypominał tego chłopaka, którego znała z Hogwartu.

- Uciekaj stąd – krzyknął, mając nadzieję, że usłyszy go w tym rozgardiaszu.

- Co? - Usłyszał jej pełną wątpliwości odpowiedź. Nie miał czasu, aby tłumaczyć jej to wszystko dokładniej.

Teraz albo nigdy – myślał gorączkowo, choć nie do końca był pewien swojego planu.

- Musisz mi zaufać.

Ale ona nie chciała mu ufać. Widział to, kiedy spojrzał prosto w jej brązowe oczy. Obudziła się dzika determinacja i dawna niepewność w stosunku do niego. Wymierzyła różdżką w jednego ze śmierciożerców, ale Draco był szybszy. Nie mógł jej na to pozwolić.

Nie zawahał się. Snop czerwonych iskier wyleciał z czubka jego różdżki i uderzył ją w pierś. Jej broń wyślizgnęła się z dłoni i poturlała pod nogi Draco. Obca siła uniosła ciało Ginny i odepchnęła je o kilka metrów. Malfoy słyszał, jak z cichym trzaskiem upadło na kamienną uliczkę. Deszcz zaczął obmywać jej nieprzytomną twarz.

Mężczyzna rozejrzał się nerwowo, jednak nikt nie wydawał się widzieć całego zajścia. Śmierciożercy szli w zupełnie w inną stronę, wybijając szyby w oknach sklepów i podpalając tablice, na których miejscowi wywieszali ogłoszenia odnośnie kupna i sprzedaży. Malfoy widział, jak w pewnym momencie jeden z zamaskowanych zaczął pojedynkować się z niskim mężczyzną.

Draco bardzo szybko policzył do pięciu i nachylił się po różdżkę Ginny. Już chciał podejść do jej bezwładnego ciała i oddać jej broń, która prawdopodobnie będzie jej niejednokrotnie jeszcze potrzebna, kiedy zobaczył wysoką, szczupłą postać zbliżającą się do niej.

Był to młody mężczyzna w czarnym, powyciąganym swetrze i spodniach tego samego koloru. Jego ciemne włosy, mokre i posklejane w grube pasma, przykleiły się do prawie białej cery. Na pociągłej twarzy z wystającymi kośćmi policzkowymi najbardziej rzucał się w oczy duży, haczykowaty nos.

Draco zamrugał kilkakrotnie, aby upewnić się, że nie ma zwidów, a w strugach deszczu faktycznie stoi osoba, której nie dało się pomylić z nikim innym.

Malfoy obserwował, jak chłopak w czerni podchodzi do Ginny. Draco wiedział, że powinien jakoś zareagować, ale w tym momencie czuł się zupełnie bezradny. Tamten rozejrzał się gwałtowie, najwyraźniej w dymie nie zauważył młodego pracownika ministerstwa. Ukucnął tuż obok dziewczyny i, nie sprawdzając nawet czy żyje, chwycił skórzaną sakiewkę przyczepioną do jej paska. Zerwał ją jednym, energicznym ruchem, po czym puścił się biegiem jakąś wąską uliczką.

Draco szybko odzyskał panowanie nad sobą. Z początku miał inny plan, jednak teraz musiał działać inaczej. Dostrzegł, że śmierciożercy powalili mężczyznę, który jeszcze kilka minut temu chciał im się przeciwstawić. W tym momencie jeden z nich wzniósł swoją różdżkę i wyczarował ogromny Mroczny Znak na pokrytym deszczowymi chmurami niebie.

Malfoy nie myślał zbyt długo, mając nadzieję, że zamaskowani zwolennicy Czarnego Pana nie wrócą do miejsca wybuchu. W dwóch susach znalazł się przy Ginny i wsunął do kieszeni jej szaty różdżkę. Kiedy upewnił się, że oddycha pobiegł za chłopakiem, który ukradł pieniądze jego towarzyszce.

Mężczyzna wolał nie myśleć. Pył drażnił jego płuca, krzyki przerażenia sprawiały, że robiło mu się niedobrze. I jeszcze Mroczny Znak. Namacalny dowód na to, że to, co działo się wokół niego było prawdą, a nie tylko nocnym koszmarem.

Deszcz zacinał coraz mocniej. Błyskawice rozjaśniały niebo, a grzmoty zlewały się z krzykami ofiar. Draco biegł przed siebie wąską, ciemną uliczką. Po lewej i po prawej miał wysoki, ceglany mur. Upewnił się, czy przypadkiem nie zgubił nigdzie różdżki. Wolał nie wpaść w jakiś ślepy zaułek całkiem bezbronny.

W zasadzie nie wiedział, na co liczył. Nie wiedział, czy to, co robi w ogóle ma sens... Przez ułamek sekundy zapragnął wrócić, ocucić Ginny i dalej kontynuować wspólną wyprawę. Tylko że problem polegał na tym, że to wszystko nie miało sensu. Nie zgodziliby się w stosunku do niczego. Zawsze stali po przeciwnych stronach w trakcie wojny. Zawsze...

Malfoy dopiero po kilku minutach dostrzegł oddalającą się sylwetkę młodego mężczyzny. Chciał przyspieszyć, ale jego kiepska kondycja uniemożliwiała mu to. Przeklął pod nosem, obiecując sobie, że będzie więcej ćwiczyć.

I nagle, zupełnie niespodziewanie, złodziej się zatrzymał. Nie rozglądał się. Po prostu wyciągnął różdżkę i zniknął.

Draco zaśmiał się pod nosem. Jak mógł być tak naiwny i nie przewidzieć tego? Gdyby ktoś się o tym dowiedział, to mężczyzna stałby się pośmiewiskiem całego świata czarodziei. Malfoy co prawda miał w zanadrzu pewien pomysł, wiedział, gdzie ów osobnik mógł się udać. Mógł, ale wcale nie musiał. Problem jednak polegał na tym, że Draco nigdy tam nie był. Teleportacja do takiego miejsca mogła nie pójść do końca po jego myśli, ale teraz nie mógł się zawahać. Wyciągnął różdżkę i również zniknął, mając nadzieję, że Ginny jakoś sobie poradzi...

Pierwszym, na co zwrócił uwagę, był fakt, że tutaj nie pada. Owszem na niebie kłębiły się gęste, czarne chmury, ale nie spadła z nich ani kropla. Wilgoć czuć było w powietrzu, ale jej źródłem równie dobrze mógł być zbiornik wody.

Malfoy deportował się nad zaśmieconą rzekę. Wszędzie panowała dziwna cisza, kontrastująca z gwarem, który pozostawił na Pokątnej. Do jego uszu dochodziły jedynie ciche szumy brudnej wody. Mężczyzna miał wrażenie, że nad taflą unosi się jakaś czarna, przerażająca mgła. Rozejrzał się gorączkowo, dostrzegając starą, odrapaną tabliczkę z napisem: woda niezdatna do picia. Uśmiechnął się w duchu, zastanawiając się, czy to możliwe, aby na ziemi żył aż taki samobójca.

Draco westchnął głośno, po czym ruszył przed siebie. Nie spodziewał się od razu wpaść na śledzonego złodzieja, ale wolał znaleźć się bliżej zabudowanych terenów.

Resztkami sił, starając się myśleć pozytywnie, minął stary, drewniany młyn, który wyglądał, jakby nikt nie używał go od wieków i wdrapał się na szczyt skarpy, gdzie szare, metalowe ogrodzenie oddzielało rzekę od wąskiej, brukowanej uliczki.

Nie zatrzymał się. Gdyby to zrobił, to najpewniej zwątpiłby w swoje szczęście i uciekł stamtąd jak najdalej. Szedł wśród długich rzędów ceglanych, zrujnowanych domów o pustych, ciemnych oknach. Błądził w labiryncie wąskich uliczek, otoczonych niemal takimi samymi budynkami. Już chciał się poddać, będąc pewnym, że się zgubił, kiedy stanął przed przekrzywioną tablicą z napisem, którego szukał: Spinner's End.

Nigdy wcześniej tutaj nie był. Znał to miejsce tylko z opowieści ojca. A raczej krótkich urwanych myśli. Nie wiedział, do którego domu powinien podjeść, nie wiedział, co w ogóle zamierza zrobić. Na razie był zbyt zajęty myślami. Nie spodziewał się, że jego nauczyciel wychował się w takim miejscu. Owszem, zdawał sobie sprawę, że w jego domu się nie przelewało, ale to wydawało się być lekką przesadą.

Pewnie stałby tak przez dłuższą chwilę, marznąc przez ostry, porywisty wiatr, gdyby nie dostrzegł widzianego na Pokątnej złodzieja, idącego drugą stroną ulicy. Najwyraźniej teleportował się w jakieś inne miejsce.

Młody Snape minął go, niemal nie zwracając na niego uwagi. Szedł szybkim, choć nerwowym krokiem. Nie przypominał tego stanowczego, opanowanego typa, którego Draco znał z Hogwartu. Chłopak zatrzymał się kilkanaście metrów dalej. Dopiero przy ostatnim z domów. Na parterze, przez grube zasłony przebijało światło. Malfoy widział wahanie Severusa, który dopiero po kilku chwilach odważył się pchnąć lekko zardzewiałą furtkę i wkroczyć na błotnistą ścieżkę, prowadzącą na werandę. Po chwili jego nauczyciel zniknął za drzwiami zniszczonego domostwa.

To było bardzo dziwne uczucie. Draco nie do końca mógł zrozumieć, co tak właściwie się wydarzyło. Przed niespełna chwilą miał do czynienia z mężczyzną, którego przez wiele lat darzył ogromnym szacunkiem, mężczyzną, który w pewnym sensie był dla niego jak rodzina, mężczyzną, który... umarł.

Malfoy z braku lepszego pomysł poczłapał za nim. W kilku susach pokonał długość zarośniętego ogrodu i na klęczkach przywarł do brudnej ściany domostwa, opierając się o nią plecami. Nad sobą miał kamienny parapet i uchylone okno.

Po zapachach obiadu i brzdękach szklanych naczyń wywnioskował, że znajduje się przy kuchni. Przez moment nawet zrobił się głodny, przypominając sobie, że od dobrych kilku godzin nie miał nic w ustach. Już chciał obmyślić plan zdobycia czegoś do jedzenia, kiedy usłyszał doskonale znany, męski głos.

- Matko, wróciłem!

- W końcu – odpowiedział mu spokojny, kobiecy głos.- Gdzie byłeś tak długo?

- W pracy. Już ci mówiłem. Odebrałem pierwszą wypłatę.

Draco wstrzymał oddech, w domu nastała cisza przerywana brzdękiem monet. Malfoy wyobraził obie moment, w którym kobieta o czarnych włosach chwyta piękną, elegancką sakiewkę Ginny i przelicza dokładnie galeony. Miał wrażenie, że widzi dokładnie każdy napinający się mięsień jej bladej cery.

- Zostaw sobie te pieniądze – rzekła w końcu, a ton jej głosu nie zmienił się nawet o jotę. - Ty je zarobiłeś, kup sobie coś.

- Matko, czy ty nie rozumiesz, że chcę ci pomóc? Jutro ja pójdę na zakupy...

Cała ta sytuacja wydawała się dla Draco jakaś śmieszna, groteskowa. Coś mu się w tej całej układance nie zgadzało. Nie rozumiał biedy, z którą zmagał się jego były nauczyciel, ale jeszcze bardziej nie rozumiał, dlaczego mieszka w obskurnej, mugolskiej dzielnicy w tej rozpadającej się chacie? Ciekawe, czy gdyby Snape żył, a Malfoy zapytał go o przeszłość, to ten powiedziałby cokolwiek, co miałoby związek z prawdą. Pewnie nie...

- Siadaj, Severusie – wyrwał go z zamyślenia głos kobiety. - Naleję ci zupy. A na drugie danie będzie udziec. Udało mi się kupić kawałek od sąsiadki w całkiem atrakcyjnej cenie.

- Możesz zjeść moją porcję...

- Sev, starczy dla nas wszystkich.

Na Merlina, Draco poczuł, że musi ulotnić się z tamtego miejsca jak najszybciej. Wiedział, że mająca miejsce w kuchni rozmowa rozgrywa się między matką a synem, ale było w niej coś intymnego, czego on nigdy nie powinien słyszeć. Sev... Czy kiedykolwiek ktoś zdrabniał jego imię? Czy kiedykolwiek Malfoy słyszał, aby ktoś mówił do Mistrza Eliksirów z taką czułością i troską? I jeszcze postawa Snape'a. To było zbyt dziwne, zbyt trudne do pojęcia.

Draco już chciał podnieść się na nogi, wrócić na Pokątną, odnaleźć Ginny i przeprosić ją za całe zajście, kiedy nagle, całkiem niespodziewanie, ktoś pociągnął go za ramię, po czym pchnął na mokrą od deszczu trawę. Oszołomiony uderzył głową o jakiś wystający korzeń.

- Co ten dziwak robi pod oknem mojego domu?! - wrzasnął dziwny, lekko zachrypnięty głos. - Niech ja się dowiem, że to jakiś twój koleżka, to pożałujesz!

Malfoy z trudem otworzył oczy. Dostrzegł nad sobą zamazaną sylwetkę wysokiego mężczyzny z dużym brzuchem, ubranego w stare, powycierane, dżinsowe ogrodniczki. Jego twarz nie pokazywała prawdy o jego wieku. Miał prawie żółtą skórę, zapadnięte policzki i wory pod oczami. Pod kilkudniowym zarostem z trudem można było dostrzec wygięte w grymasie złości wargi.

W jednej chwili wokół domu zrobiło się gwarno. Ze środka wybiegł Severus, a tuż za nim właścicielka spokojnego głosu. Malfoy był zdziwiony, że jest aż tak ładna. Pod maską ogromnego zmęczenia kryły się duże brązowe oczy i blada cera. Jej włosy piękne i proste miały kolor hebanu. Kobieta wiązała je na czubku głowy w ciasny kok, nie pozwalając nawet najmniejszym pasmom wymknąć się z gumki.

- Nie znam go – powiedział Snape, mierząc Draco wzrokiem.

- Akurat! - wrzasnął starszy mężczyzna, a Malfoy zdał sobie sprawę, że czuje od niego wstrętny odór potu, alkoholu i ogólnego zepsucia. - Przyznaj się, że to twój koleżka! Ubiera się tak samo idiotycznie!

- Nie zamierzam się powtarzać!

- Przestańcie robić scenę na ulicy – wtrąciła się kobieta, próbując załagodzić sytuację.

Malfoy zastanawiał się, czy powinien się wtrącić, powiedzieć coś. Jednak nic sensownego w tym momencie nie przychodziło mu do głowy. Wstrzymał tylko oddech.

- To może to twój kochanek? - zagrzmiał głos pijanego mężczyzny. - Pieprzysz się z takimi młodzianami?!

- Zamknij się i właź do domu! - wrzasnął Severus, próbując zakryć matkę swoim ciałem, kiedy tamten zrobił krok do przodu.

Draco poczuł, jak jego usta otwierają się coraz szerzej, a oczy stają się wielkie jak talerze. On był w stanie wszystko zrozumieć. Wiedział, że są na świecie ludzie biedni, dotknięci ogólną nędzą, pijaństwem i zepsuciem, wiedział i co więcej nie zamierzał takich osób szanować. Nawet po tych kilku latach wojny nie potrafił spojrzeć na nich z większą empatią. Według niego w dziewięćdziesięciu dziewięciu przypadkach ci ludzie sami zapracowali na taki los.

W zasadzie miało to gdzieś. Nie myślał o tym na co dzień, aby nie zwariować. Wieczorami brał ciepłą kąpiel w olejku z drzewa sandałowego, a rano budził się w czystej pościeli u boku pięknej i zdrowej Astorii. Nie wyobrażał sobie, aby kiedykolwiek miało być inaczej.

Tyle że Snape... Na Merlina! Tłuste włosy i wysuszona cera dla wielu uczniów Hogwartu były symbolem srogości i częścią okrutnego wizerunku nauczyciela eliksirów, jak to możliwe, że Draco nawet przez ułamek sekundy nie pomyślał, że młodość mężczyzny upłynęła w tak napiętej atmosferze? Pamiętał, jak czasem naśmiewał się z innymi Ślizgonami ze swojego opiekuna. Pamiętał, jak słyszał rozmowy uczniów z innych domów. Pamiętał ten brak empatii ze strony Weasleyów, a przecież kto jak kto, ale oni powinni wiedzieć coś na temat biedy i szacunku.

Gdyby tylko mógł cofnąć czas i spojrzeć na tego mężczyznę raz jeszcze...

- I co tak siedzisz z rozdziawioną gębą! - wyrwał go z zamyślenia głos, jak podejrzewał, ojca Severusa. - Zaraz rozkwaszę cię na zgniłe jabłko.

Trach. Ciężka pięść uderzyła Malfoya w zęby. Nie krzyknął, nie zdążył. Poczuł rdzawy posmak krwi w swoich ustach i niewielkie, ostro zakończone, twarde, obce ciało, które najprawdopodobniej jeszcze przed chwilą było jego zębem.

- Tobiasz! Co ty wyprawiasz! - Usłyszał jak przez mgłę kobiecy głos, w uszach mu huczało. - Chcesz znów mieć policję na karku?

Kobieta chciała podejść do męża, jednak tamten bez skrupułów odepchnął ją od siebie. Gdyby Severus nie zreflektował się na czas i nie przytrzymał jej za ramiona, to prawdopodobnie by upadła.

- Wrócę późno – mruknął po chwili mężczyzna nazywany Tobiaszem. - A jego ma już wtedy nie być. Zrozumiano?

Nie czekał na odpowiedź. Po prostu zaczął oddalać się w stronę furtki. Jego buty wydawały głośne plasknięcia przy każdym kroku stawianym w głębokim błocie. Wszyscy milczeli tak długo, aż tamten nie zniknął za rogiem ulicy.

Draco odetchnął głośno, po czym wypluł z ust krew i resztki połamanego zęba. Nie mógł jednak zbyt długo cieszyć się spokojem. Jego były nauczyciel eliksirów uklęknął przed nim łypał groźnym wzrokiem swoich czarnych oczu. Ironio... Malfoy miał wrażenie, że przez wszystkie lata szkoły nie naraził mu się tak jak teraz.

- Gadaj, co tu robisz?! - wrzasnął, po czym wymierzył różdżką prosto w gardło Draco.

- Sev, nie rób scen w ogrodzie! - krzyknęła kobieta, a w jej głosie dało się wyczuć napiętą nutę.

Jej prośba była rozkazem. Snape chwycił Malfoya za kołnierz szaty i dźwignął na nogi. Nie zwracając uwagi na jego protesty, pchnął go na werandę, a potem prosto do wnętrza domu. Draco uznał, że lepiej będzie nie stawiać oporu, kiedy posadził go na starym, pocerowanym fotelu.

Wnętrze domu było skromne, biedne, ale zadbane. Nie można było zarzucić gospodyni, że się nie starała. Ściany wyłożono chyba sto lat temu jakąś jasną boazerią w kwiatowy motyw, pod stopami skrzypiały drewniane panele, na który położono stary, wyliniały dywan. Jedynymi meblami były dwa fotele, kanapa, drewniany stolik i regał zapełniony książkami.

Severus stał zaraz przy Draco, nie spuszczając różdżki z jego krtani, natomiast jego matka kilka metrów dalej z przerażeniem wymalowanym na zmęczonej twarzy.

- Mamo, zostaw to mi... - oświadczył Snape.

- Nie ma mowy, nie wyjdę stąd.

Draco widział, jak młody Mistrz Eliksirów wzdycha głośno i zaciska zęby, aby powstrzymać jakiś niemiły komentarz. Przez chwilę przez głowę Malfoya przeszła myśl, że prawdopodobnie śmierć matki musiała aż tak bardzo wpłynąć na jego przyszłość i zamknięcie się w sobie.

- Skąd wiesz, że jestem czarodziejem? - zapytał po chwili Draco, mając nadzieję, że rozładuje tym panujące napięcie.

- Bo masz na sobie szatę... - mruknął tamten cicho. - Gadaj czego tutaj szukasz i dlaczego podsłuchiwałeś pod naszym oknem?

- Nie sądzę, abyś mi uwierzył...

- Jak się nazywasz? - wtrąciła się kobieta, co nie spodobało się jej synowi.

- Draco Ma... Marshall – odpowiedział, podejmując grę, którą rozpoczął w ministerstwie. Nie mógł teraz popełnić żadnego błędu. Po twarzy Snape'a zdał sobie sprawę, że mężczyzna jest mocno zdenerwowany tym, że przy tej rozmowie jest jego matka.

- Rozumiem... chcę przeprosić cię za mojego męża. Zazwyczaj nie jest aż tak nerwowy.

Kłamała, Malfoy widział to w jej oczach. Snape zresztą nie zachowywał się lepiej. Błądził wzrokiem po ścianach pokoju, powstrzymując się przed kąśliwą uwagą.

- Nic się nie stało... - burknął Malfoy, uznając, że nie zamierza dłużej ciągnąć tego tematu.

Na twarzy kobiety pojawił się przelotny cień uśmiechu.

- W takim razie powiesz nam, po co przyszedłeś? - spytała lekko podejrzliwie. W takich czasach nie mogła sobie pozwolić na ufanie byle komu.

- W zasadzie przyszedłem do Severusa – odpowiedział, czując się dziwnie, nazywając byłego przyszłego nauczyciela po imieniu.

Oczy mężczyzny zlustrowały go dokładnie, a mięśnie jego twarzy napięły się. Draco dopiero w tym momencie zdał sobie sprawę, że Snape ma w tym momencie nie więcej niż dwadzieścia lat. Był młodszy od niego, co dawało mu minimalną przewagę.

- Nie znam cię – mruknął Severus, spoglądając z ukosa na matkę, jakby chciał dać mu do zrozumienia, że nie ma teraz mówić całej prawdy.

- To prawda – kontynuował Draco. - Przysyła mnie nasz wspólny... pracodawca.

- Och... to tym bardziej bardzo pana przepraszam. Zaraz wstawię panu ząb, tylko przyniosę miskę z zimną wodą – oświadczyła kobieta, a na jej twarzy pojawił się szkarłatny rumieniec wstydu. - Sev, nie wygłupiaj się, opuść tę różdżkę.

Nie czekając na odpowiedź, odwróciła się na pięcie i weszła do kuchni. Jej syn jednak nie zamierzał wykonać jej polecenia. Cały czas mierzył w Malfoya.

- Odsłoń lewy rękaw – rozkazał.

- Daj spokój...

- Powiedziałem, odsłoń go.

Nie krzyczał, nie chciał, aby jego matka usłyszała, co się tutaj dzieje. Dla bezpieczeństwa stanął tak, aby plecami zakryć wejście do kuchni. Draco uznał, że nie ma sensu dłużej tego ukrywać. Westchnął głośno, po czym podwinął rękaw szaty, prezentując Mroczny Znak wypalony na rozgrzanej skórze.

- Zadowolony? - mruknął, chowając go po kilku sekundach.

Severus chciał coś powiedzieć, jednak w tym samym momencie do pokoju weszła jego matka.

- Nazywam się Eileen Prince – przedstawiła się szybko. - Pozwolisz mi zająć się tym zębem?

Draco nie widział powodu, dla którego miałby jej odmówić.

* * *

Jestem na siebie zła, ale o tym za tydzień lub dwa (czy tutaj wyszedł rym, czy mi się wydaje?).

I jedno pytanie do osób, które czytały Ginevrę. Wolicie jak piszę w trzeciej czy pierwszej osobie? Nie chcę, abyście wygłaszali przemówienia, co wolicie czytać i co wam jest lepiej pisać, po prostu powiedzcie mi jak sądzicie, w czym ja jestem lepsza. Ale spokojnie, tutaj nic nie będę zmieniać, chodzi mi o coś innego ^^

Lai, nie odpisałam na twój komentarz, bo już nie miałam kiedy. Oczywiście przeczytam to, co mi podesłałaś tylko musisz uzbroić się w cierpliwość, bo tekst trochę ma. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko temu, aby skopiowała go sobie i wrzuciła na e-booka?

Pozdrawiam!

--------------------------------------------------------------------------