03: Na Ulicy Pokątnej

Pamiętaj mnie, bo nie będzie nas drugi raz
i ważne, że zostanie w nas chwila ta.

(Varius manx)

Szli bez większego celu. Nie odzywali się do siebie, każdy z nich pogrążony był we własnych myślach. Deszcz padał coraz mocniej. Ostre bicze niczym małe szpilki wbijały się boleśnie w ich twarze, szyje i spływały cienkimi strumykami po dekoltach. Ginny miała już serdecznie dość. Trzęsła się z zimna, zapominając o strachu. Miała na sobie tylko cienką, dzienną szatę, która, zupełnie mokra, przylegała do jej wysportowanego ciała. Chciało jej się płakać. Już dawno nie czuła takiej pustki i bezradności.

Pocieszał ją fakt (choć zdawała sobie sprawę, że to wyjątkowo niesympatyczne), że Draco zdawał się wyglądać gorzej od niej. Mięśnie jego twarzy były napięte, a zupełnie zmoczone włosy przykleiły się do jego niemal białej cery. Szedł powoli, jakby każdy krok sprawiał mu ból.

Ginny zastanawiała się, czy to możliwe, że młody człowiek w tak krótkim czasie zaczął wyglądać o kilka lat starzej. Oczy Draco były podkrążone i napuchnięte, stracił wolę życia, którą widziała w nim niespełna kilka godzin wcześniej (lub dwadzieścia parę lat później).

Mężczyzna cały czas trzymał się kurczowo za lewe przedramię, a ona miała wrażenie, że rękaw jego szaty jest przezroczysty i każdy mijający ich czarodziej wie, co się pod nim kryje. A na Nokturnie mieli ich pod dostatkiem.

Ciemne uliczki pogrążone były w mroku, a rzeczą, która się najbardziej wyróżniała, była jasnozielona, brudna od błota szata Ginny. Podejrzane osobniki w podartych łachmanach mierzyły ją nabrzmiałymi od krwi oczami i szczerzyły niemal zupełnie czarne i połamane zęby. Kobieta poczuła się bezpieczniej, kiedy zacisnęła palce na trzonku różdżki.

W powietrzu unosił się nieprzyjemny swąd alkoholu, potu i spalenizny.

- Co dalej? - zapytała Ginny, nie mogąc dłużej znieść napiętej ciszy.

- Nie wiem – odpowiedział, a w jego głosie dało się wyczuć rezygnację. - Jak na razie mam ochotę odrąbać sobie lewą rękę.

- Przestań – jęknęła, zatrzymując się i szarpiąc go gwałtownie za ramię. - Nie gadaj takich głupot, bo pomyślę, że naprawdę chcesz to zrobić.

- Nie wiem, czy wiesz, ale raczej nie jestem typem żartownisia – odpowiedział cierpko. - Wiesz, co będzie, jak ktoś zauważy Mroczny Znak?

- A wiesz, jak to jest żyć bez ręki? - krzyknęła odrobinę zbyt głośno, zwracając na siebie jeszcze większą uwagę.

- A ty wiesz? A może wiesz, jak to jest być napiętnowanym i czuć, jak Czarny Pan cię wzywa? Ciekawe czy ty potrafiłabyś mu odmówić...

- Kompletnie mnie nie znasz – szepnęła, po czym uniosła twarz i spojrzała mu prosto w oczy. Jej determinacja zaczęła mu się udzielać.

Draco zaczął się denerwować. Poczuł, jak zimna strużka potu, spływająca po jego czole, miesza się z ciągle zacinającym deszczem. Dlaczego ona zawsze musiała być tak cholernie silna? Zawsze. Co prawda miał okazję zobaczyć przed chwilą jej upadek, ale podniosła się z niego tak szybko, że nawet nie zauważył, jak leżała.

Zlustrował ją dokładnie wzrokiem i dopiero wtedy zobaczył małą, skórzaną sakiewkę przyczepioną do paska jej szaty. I wtedy coś mu się przypomniało, zdał sobie sprawę z najgorszej z możliwych prawd. W ekspresowym tempie włożył rękę do kieszeni i wymacał w niej tylko zużytą chustkę. Przeklął głośno.

- Masz jakieś pieniądze? - zapytał po dłuższej chwili, wściekły, że w ogóle doszło do takiej sytuacji.

Twarz kobiety zaczęła zmieniać się jak w kalejdoskopie. Najpierw zmarszczyła czoło, potem uniosła brwi ze zdziwieniem. Najwyraźniej nie była pewna, jak powinna zareagować na tę zaczepkę, która wyszła z ust Malfoya.

- Naprawdę mnie o to pytasz w zaistniałej sytuacji? - wydusiła z siebie niepewnie.

Dlaczego ona musiała być aż tak głupia? Czy naprawdę nie rozumiała, co miał na myśli? Draco poczuł, że Ginny chce mu zrobić na złość, że wbija mu szpilę, aby zemścić się za wszystkie lata szyderstw, które miały miejsce w Hogwarcie. Tylko że jego odczucia wydawały się nie zgadzać z oniemiałym wyrazem jej twarzy.

- A ty naprawdę nie rozumiesz? - powiedział, akcentując każdą sylabę. Poczuł, jak na jego twarzy pojawia się szkarłatny rumieniec wstydu. - Zostawiłem sakiewkę w moim gabinecie. Miałem zejść tylko na chwilę z papierami do Blaise'a. Czy to takie trudne do zrozumienia, że nie mam przy sobie ani knuta?

Kącik jej warg uniósł się delikatnie, a Draco musiał powstrzymać się przed wyjęciem różdżki i potraktowaniem jej jakimś wyjątkowo paskudnym zaklęciem. Ginny bez słowa położyła dłoń na sakiewce i zabrzęczała znajdującymi się w środku monetami.

Draco miał wrażenie, że już nic głupszego zrobić nie może. Po tym geście wszystkie pary oczu znajdujące się na Nokturnie były skierowane w ich stronę. Jedna kobieta jak zahipnotyzowana zrobiła kilka kroków w ich stronę.

- Brawo – szepnął Malfoy. - Spadamy stąd.

Ginny nie miała ochoty się z nim sprzeczać. Zdała sobie sprawę, że to, co zrobiła było niezwykle beznadziejne. Pozwoliła mężczyźnie pociągnąć się za zmarzniętą rękę. Po chwili opuścili zniszczone uliczki Nokturnu. Niestety, nawet na Pokątnej nie mogli odetchnąć z ulgą. Tutaj wcale nie wyglądało przytulniej. Niektóre sklepy wyglądały jak porzucone już kilka dni temu, zabite dechami okna nie zachęcały do spacerów. Tylko niektórzy właściciele dbali o nowe wystawy czy plakaty w oknach.

Szeroka, brukowana uliczka była raczej pusta. Niewielu wynurzyło nos z domu w taką pogodę, szczególnie w tak niebezpiecznych czasach.

Ginny była zaskoczona, jak wiele z tych miejsc nie istniało już w jej czasach, zmieniło miejsce, czy wyglądało zupełnie inaczej. Nawet teraz, w strugach deszczu, dostrzegła spalone zgliszcze budynku, który później odrestaurowano i umieszczono tam Księgarnię Esy i Floresy.

Draco również ciężko panował nad emocjami. Rozglądał się gorączkowo, sprawdzając, czy aby nikt ich nie śledzi.

- Muszę kupić pelerynę – jęknęła Ginny, pocierając ramiona dłońmi. - Zaraz zmarznę. A tobie nie zimno?

- A interesuje cię to?

Dziewczyna wzruszyła ramionami i nagryzła wargę. Zaczynała mieć dość tej atmosfery. Przez chwilę wydawało się, że jest dobrze, a potem było wręcz fatalnie.

- Czy moglibyśmy choć odrobinę postarać się współpracować? - zapytała cierpko.

- Cały czas się staram... Tylko że pieniądze mogą się nam przydać. Gdybym chociaż miał klucz do rodzinnej skrytki, to moglibyśmy coś stamtąd zabrać. Rodzice by się nie zorientowali, że zniknęło kilka galeonów.

- Aż nie mogę uwierzyć, kiedy słyszę z twoich ust teksty o oszczędzaniu i szanowaniu pieniędzy – dodała kąśliwym tonem.

- Widzisz, to ty nie starasz się współpracować. Kup sobie coś z drugiej ręki, kiedyś ci to nie przeszkadzało.

Ginny nie wytrzymała. Malfoy przesadził. Nie zwracając uwagi na to, że są obserwowani przez innych czarodziejów, pchnęła mężczyznę i odwróciła się na pięcie. Nie miał prawa poruszać najdelikatniejszych strun jej podświadomości. Nie miał prawa przypominać jej dawnego życia.

- Radź sobie sam – powiedziała na odchodne.

Draco wpatrywał się przez chwilę w jej oddalającą się w deszczu sylwetkę. Dopiero wtedy zdał sobie sprawę, że cały czas miała na stopach buty na dość wysokim obcasie. Czy to możliwe, że robiła to wszystko w czymś takim? W dodatku jej szata faktycznie była cieniutka. Zupełnie mokra kleiła się do jej kobiecego ciała, ukazując cienką koszulkę i bieliznę.

Oboje mieli prawo się wkurzyć i denerwować, ale siedzieli w tym razem. Nie mieli wyjścia. Musieli ze sobą współpracować. Gdyby teraz pozwolił jej odejść, to prawdopodobnie popełniłby największy błąd.

- Zaczekaj! - krzyknął, doganiając ją. Nie odwróciła się.

- Powiedziałem, zaczekaj...

- Po co, abyś dalej mnie obrażał? Czy abym ja ciebie mogła obrażać tak długo, aż puszczą ci nerwy i mnie zostawisz?

- Ta rozmowa jest bez sensu... zastanówmy się. Znasz jakieś miejsce, które istniało w tych czasach i w którym moglibyśmy znaleźć schronienie? - zapytał, uznając, że zmiana tematu będzie najbardziej neutralnym pomysłem.

Po wyrazie jej twarzy zrozumiał, że zaczęła się gorączkowo zastanawiać. Chodzenie bez celu po Pokątnej było na dłuższą metę głupim pomysłem, który nie posuwał ich do przodu nawet o pół kroku.

Już chciała otworzyć usta, kiedy rozległ się głośny wybuch tuż za ich plecami, a mocna siła poderwała do lotu kawałki desek. Ginny w ostatniej chwili udało się osłonić przed lecącą w jej kierunku framugą okna. W jednej chwili cała ulica zmieniła się w jedno wielkie kłębowisko pyłu i kurzu.

Krzyk i rozpaczliwe wołanie o pomoc zaczęło zagłuszać jej myśli. W ułamku sekundy wyciągnęła różdżkę, z ulgą stwierdzając, że Draco też jest cały i gotowy do walki.

- To śmierciożercy? - zapytała, przekrzykując panującą wrzawę.

- Chyba tak, ale bardziej martwi mnie to, że za chwilę pojawią się aurorzy.

Malfoy jednak nie miał racji. Z dymu zaczęły się wyłaniać wysokie sylwetki odziane w czarne peleryny i maski na twarzach. Ginny dostrzegła pięciu, ale wiedziała, że któryś z nich może dalej czaić się w zgliszczach budynku.

Kobieta przełknęła głośno ślinę. Przez te kilka lat spokoju często myślała, co by było, gdyby okazało się, że wojna jeszcze się nie skończyła. Wydawało jej się, że te wyobrażenia ją zahartowały. Była w błędzie, na coś takiego nie można było się przygotować.

- Uciekaj stąd. - Usłyszała po chwili głos Draco.

- Co? - zapytała, mając wrażenie, że się przesłyszała.

- Powiedziałem, uciekaj stąd. Nie chcę, aby ktokolwiek zobaczył nas razem. Musimy się rozdzielić – dodał, odpychając ją od siebie.

- Nie rozumiem...

- Mam plan, zaufaj mi.

Ale ona nie mogła mu ufać, nie potrafiła. Pokręciła tylko głową z niedowierzaniem i wymierzyła różdżką w jedną z zamaskowanych sylwetek. Już chciała uderzyć zaklęciem rozbrajającym, kiedy nagle, zupełnie niespodziewanie poczuła, że Malfoy ma ją na celowniku.

Nie zawahał się. Snop czerwonych iskier uderzył w jej pierś. Poczuła, jak obca siła unosi jej ciało i odrzuca o kilka metrów w tył. Upadła, a ostatnią rzeczą, jaką pamiętała było niedowierzanie.

* * *

Śniła jej się klepsydra. Złoty piasek przesypywał się z jednej komory do drugiej. Ginny miała wrażenie, że słyszy płacz, a potem ktoś głośno wymawiał jej imię. Wiedziała, że zna ten głos, ale nie mogła przypomnieć sobie skąd. Wydawał się być tak blisko, a jego właściciel niemal namacalny dla jej zimnej, drżącej dłoni.

- Zostawiła mnie... - szeptał jakiś mężczyzna i zdała sobie sprawę, że są to słowa Harry'ego. - Nie układało nam się, ale nie sądziłem, że mnie zostawi. Wiem. Poświęcałem jej zbyt mało czasu, za dużo pracowałem, a ona chciała tylko trochę ciepła, trochę uwagi. Nie pamiętam, kiedy ostatni raz widziałem ją na meczu. Ostatnio złapałem się na tym, że sam szukam sobie wymówek. Dlaczego? Dlaczego?

- Nie wiem, Harry – odpowiedział mu kobiecy głos, należący do Hermiony. - Nie wiem, co ci powiedzieć... Zawsze byliście tacy idealni. Jejku, jak ja ci zazdrościłam, kiedy widziałam was razem, wiedziałam, że taka miłość nie zdarza się każdemu.

Głupi jesteście – myślała gorączkowo Ginny. - Wszyscy jesteście głupi. Nic nie rozumiecie... Nigdy nie rozumieliście. Widzicie tak niewiele, jakbyście mieli klapki na oczach.

A po chwili jej dusza unosiła się nad korytarzem ministerstwa. Widziała rozsypane papiery, które zostawił Malfoy i jej zgodę na przeniesienie do innej drużyny, leżącą na niewielkim, drewnianym stoliku. Dostrzegła siebie, stojącą nieruchomo, i Draco trzymającego w dłoni szklaną kulę. Tylko klaun w jej wnętrzu się poruszał. Uśmiechał się, a z ostrych jak brzytwy zębów kapała krew.

- Czego pragniesz? - zapytał zupełnie obcy głos. - Chcesz zniknąć?

- Nie, nie chcę znikać – odpowiedziała pewnie. - Chcę tam być...

I nagle wszystko zaczęło się rozmywać, niczym plamy wylanej farby na płótno. Jedna, wielka, bezkształtna masa... Czerń, a potem biel, a potem znów czerń...

* * *

Obudził ją tępy ból w skroni. Miała wrażenie, że ktoś wbił jej w czoło ogromny gwóźdź, a teraz przekręcał go z niesamowitym impetem i siłą. Chciała odetchnąć głęboko, jednak do jej nozdrzy dostał się pył i kurz, powodując atak duszącego kaszlu. Poczuła ostry zapach spalenizny.

Ostatkiem sił zmusiła się, aby usiąść i otworzyć oczy. W jednej chwili całe wnętrze jej żołądka podeszło do gardła. Zwymiotowała na kamienną uliczkę. Próbowała sobie przypomnieć, co się stało. Otaczały ją zgliszcza jakiegoś zawalonego budynku, a w gęstej, szarej mgle ciężko było dostrzec cokolwiek.

Była tak mokra, że nie zwróciła nawet uwagi, że deszcz zaczął padać jeszcze mocniej.

I wtedy jej się przypomniało. To Malfoy z nie do końca wiadomych jej przyczyn ją zaatakował. W panice powiodła ręką do kieszeni szaty i ze zdziwieniem stwierdziła, że jej różdżka jest na miejscu. Radość jednak nie trwała długo. Okazało się, że nie ma przy sobie sakiewki z pieniędzmi. Przeklęła w duchu Malfoya, odgarniając z czoła zupełnie mokre pukle.

Na Pokątnej panował szum. Niektórzy czarodzieje spoglądali w jej kierunku, ale najwyraźniej uznali, że nie potrzebuje pomocy. Widziała kilkoro rannych i już chciała wstać i czynić swój obywatelski obowiązek, udzielając pierwszej pomocy, kiedy nagle w gęstym dymie zobaczyła małego chłopca.

Dziecko siedziało na czymś, co kiedyś musiało być ławką albo stolikiem. Był to drobny, chudy osobnik, mogący mieć najwyżej osiem lat. Twarz miał ukrytą w dłoniach i pochlipywał cicho. Ginny zamrugała kilkakrotnie, ale nie było opcji, aby się pomyliła. Na głowie chłopca znajdowała się burza rozczochranych, zupełnie mokrych, rudych włosów.

Przełknęła głośno ślinę, ocierając usta wierzchem dłoni i dźwignęła się na nogi. Zachwiała się, ale nie pozwoliła sobie upaść. Czuła, że zaczyna kręcić jej się w głowie. Starała się nie zwraca na to uwagi i resztkami sił, ledwo utrzymując się na wysokich obcasach, doszła do chłopca.

Zlustrowała go dokładnie wzrokiem. Miał rozbite kolano i małe rozcięcie na czole, z którego deszcz wymywał szkarłatną krew. Kiedy położyła mu dłoń na ramienia, malec wzdrygnął się i spojrzał na nią swoimi brązowymi oczami. Na czerwonych od płaczu policzkach widać było mnóstwo piegów.

W oczach Ginny stanęły łzy. Nie potrafiła powstrzymać wzruszenia.

- Wie pani, gdzie jest moja mamusia? - zapytał chłopiec, patrząc na nią z zainteresowaniem.

- Niestety, nie wiem – odpowiedziała zgodnie z prawdą. - Ale na pewno zaraz się znajdzie. Byłeś tutaj sam z mamusią?

- Tak – szepnął, a ona poczuła, jak serce przyspiesza jej w piersi. Wiedziała, że źle robi, wiedziała, że powinna uciec stąd jak najdalej.

- Jak masz na imię? - zapytała po chwili, choć tak naprawdę znała już odpowiedź.

- Charlie... ale mamusia zabrania mi rozmawiać z obcymi.

- Nie bój się mnie. Jestem... Ginny.

Kobieta miała wrażenie, że przez twarz chłopca przebiegł cień uśmiechu. Usiadła koło niego, a on nawet nie zareagował. Popatrzył tylko z zainteresowaniem na jej zmęczoną twarz.

- A jeśli mamusi się coś stało? - zapytał po chwili.

- Na pewno nie – zapewniła go. - Za chwilę nas... ciebie znajdzie i wszystko będzie jak dawniej. Obiecuję, Charlie.

Siedzieli tak w milczeniu, obserwując zabieganych czarodziei. Ginny bez problemu w niektórych z nich rozpoznała aurorów i błagała cicho w duchu, aby żaden jej nie poznał. Odetchnęła z ulgą, zdając sobie sprawę, że nie widzi nigdzie Kingsleya. Kiedy była mokra, z zmazanym makijażem, nie przypominała tamtej kobiety, którą ścigali w ministerstwie.

- Nie jest ci zimno, Charlie? - zapytała z troską, widząc, jak jego drobne ciało zaczyna się trząś. To było głupie pytanie, ale na nic lepszego w tym momencie nie wpadła.

- Troszeczkę.

- CHARLIE!!!

Podskoczyła, kiedy usłyszała donośny krzyk kobiety. Znała go tak doskonale, że omal nie popłakała się ze szczęścia. Poczuła się tak, jakby to ona była małym chłopcem, czekającym na mamę. Czy to możliwe, że mając dwadzieścia dwa lata, nadal miała wrażenie, że kiedy pojawi się jej rodzicielka, to wszystkie problemy znikną?

Kiedy zobaczyła niską, pulchną kobietę w podartej i brudnej szacie, przedzierającą się przez kłęby kurzu, to po jej policzkach popłynęły łzy. Widok jej matki młodszej o dwadzieścia lat z mokrymi, posklejanymi włosami był jednocześnie szokiem i ogromną radością.

- Tutaj! - krzyknęła, unosząc obydwie ręce.

Molly ich zauważyła. Podbiegła do nich w kilka sekund i z całej siły przytuliła swojego syna. Ginny poczuła dziwny uścisk w żołądku. Z trudem powstrzymywała się przed dołączeniem do tym miłosnych gestów. Trwało to dłuższą chwilę, aż kobieta popatrzyła na Ginny. Zmarszczyła brwi, a dziewczyna wstrzymała oddech.

- Dziękuję ci – szepnęła, chwytając ją za rękę. Ginny poczuła mrowienie na skórze. - Dziecko, jesteś cała zmarznięta. Drżysz i chyba masz gorączkę...

Te nagłe zainteresowanie i troska były takie w jej stylu, choć dziewczyna powstrzymywała swoją podświadomość przed wmówieniem sobie, że Molly czuje do niej coś więcej niż wdzięczność za dotrzymanie towarzystwa jej synowi.

- To nic... - odpowiedziała Ginny, siląc się na uśmiech.

- Jak masz na imię? - drążyła Molly, nie zwracając uwagi na wymijającą odpowiedź.

Nie chciała odpowiadać, ale Charlie był pierwszy.

- To jest Ginny, mamusiu. Jest bardzo miła.

- Muszę się jakoś odwdzięczyć – kontynuowała Molly. - I proszę, nie zaprzeczaj mi. Mieszkasz tutaj w pobliżu?

To było silniejsze od Ginny. Przez tyle lat mówiono jej, że kogo jak kogo, ale matki oszukiwać nie można. Musiała się starać, aby przypadkiem nie powiedzieć za dużo.

- Nie... - jęknęła. - To znaczy, to dość skomplikowane.

Dziewczyna starała się być silna. Szczególnie przy Malfoyu nie chciała okazywać swojej słabości, ale teraz? Teraz było zupełnie inaczej. Załkała głośno, a po jej policzkach popłynęły strumienie gorących łez. Nie spodziewała się nawet, że Molly obejmie ją z całej siły ramieniem.

- Ma to związek ze śmierciożercami? - zapytała.

- Tak. - Ginny jej nie okłamała. Po części była to prawda. Draco był śmierciożercą. Był idiotą, który zaatakował ją, a potem zostawił nieprzytomną w samym środku walki.

- Chodź, dziecko, zabiorę cię do nas do domu. Dam ci ciepłą zupę i coś suchego do ubrania. Jak za chwilę się nie rozgrzejesz, to zapalenie płuc masz murowane.

- Nie chcę się narzucać – szepnęła, ale bardziej z grzeczności. Tak naprawdę poszłaby z Molly dosłownie wszędzie.

- Nie przyjmuję odmowy.

Te słowa w ogóle jej nie zdziwiły. Pozwoliła, aby Charlie chwycił ją za rękę. Przez chwilę poczuła się jak starsza siostra i obiecała sobie nigdy nie zapomnieć tego uczucia.

* * *

Coraz bardziej lubię to opowiadanie. Przyznaję, że ten rozdział był troszkę krótszy od poprzedniego. Następny będzie cały o Draco, a akcja rozpocznie się w momencie, jak ją rozbroił. Wolę uprzedzić, aby nikt się nie pogubił.

I jeszcze pytanie. Macie jakieś pomysły na wizerunek młodego Remusa i Syriusza? Wiem, że na tego drugiego pasuje Ben Barnes, ale w mojej głowie on już zawsze będzie Eddiem :) Nie chcę też Gasparda Ulliela. Myślałam nad Ianem Somerhalderem, ale cały czas się waham...

A tak z innej beczki. Oglądacie Top Model? Ja tek, ale tylko dlatego, że występuje tam dziewczyna, z którą chodziłam przez dwa tygodnie do jednej klasy. Ale wczoraj trochę się przeraziłam. Te dziewczyny tak naprawdę nie mają pojęcia o świecie mody. Jedna zapytana o ulubionego projektanta nie potrafiła żadnego wymienić. Eh.

Pozdrawiam!

-------------------------------------------------------------