02: Zamieszanie w Ministerstwie

tak dawny a tkwi gdzieś we mnie
dławi oddech przenika moje wnętrze
ból jest dzisiaj mym kochankiem

(Kasia Kowalska)

Mlecznobiała mgła zaczęła opadać. Nie miała żadnego zapachu, choć jej opary w niewytłumaczalny sposób drażniły nozdrza i gardło. Malfoy nie wiedział, co się dzieje, z trudem łapał oddech. Dopiero po kilku chwilach zdał sobie sprawę, że zaciska w dłoni szczupłe palce dziewczyny.

Zamrugał gwałtownie i z ulgą stwierdził, że nadal znajduje się w Ministerstwie Magii. Spojrzał na Ginny, która lewą dłonią ocierała oczy. Nie myśląc zbyt wiele, puścił jej rękę i cofnął się o dwa kroki. Usłyszał ciche chrupnięcie i zrozumiał, że nadepnął na resztki potłuczonego szkła.

- Na Merlina, Weasley, zwariowałaś?! - krzyknął zdenerwowany w momencie, w którym ona otworzyła oczy.

- Tata zawsze mówił, że nie mam wierzyć i ufać nikomu i niczemu, jeśli nie wiem, gdzie jest jego mózg – odpowiedziała, otrzepując pył z szaty.

- Ok, zapamiętam, że nie mam ci ufać – odpowiedział, schylając się po swoje papiery.

Ginny nie była już zainteresowana pomaganiem mu. Podeszła do małego stolika i chwyciła dokument, który wypisywała, zanim jej przerwano. Przez chwilę miała wrażenie, że krzesło, na którym siedziała, wyglądało trochę inaczej i było obite granatowym, a nie pomarańczowym pluszem. Zlekceważyła to. Odwróciła się na pięcie i weszła do odpowiedniego gabinetu.

Pomieszczenie było niewielkie, ściany wyłożono ciemną boazerią. W środku było jedno, fikcyjne okno z widokiem na nieistniejący park. Oprócz tego w pokoju znajdowało się drewniane biurko, wyglądające na antyk, zawalone stosami pożółkłych papierów i gazet oraz regał z książkami i ogromne zdjęcie narodowej angielskiej drużyny quidditcha. Ginny zdziwiło, że nie byli to aktualni zawodnicy

Przy biurku siedział starszy mężczyzna o lichych, szpakowatych włosach i dziwnym, lekko zakręconym wąsie. Ubrany był w ciemnofioletową szatę w motyw rombów. Kobieta zmarszczyła brwi, dawno nie widziała takiego braku stylu.

- Dzień dobry – powiedziała nadal lekko nerwowym tonem.

Chciała, aby ten paskudny dzień dobiegł końca. Serce nadal biło szybciej niż powinno. Poczuła, że brakuje jej Harry'ego. Kto jak kto, ale jej chłopak zawsze potrafił pocieszyć ją w takich chwilach. Przy nim czuła się nad wyraz bezpiecznie.

Mężczyzna siedzący przy biurku podniósł głowę. Zdjął z nosa okulary i przyjrzał się jej dokładnie. Przez moment na jego twarzy malował się cień niesmaku. Ginny pomyślała, że w trakcie zdarzenia na korytarzu musiała się nieźle rozczochrać. Nerwowo przeczesała włosy palcami dłoni.

- Słucham...? - zaczął niezbyt zainteresowany jej obecnością pracownik ministerstwa.

- Nazywam się Ginevra Weasley i byłam umówiona – zaczęła, starając się, aby jej głos zabrzmiał pewnie. - Chodzi o zmianę lokalnej drużyny

Mężczyzna uśmiechnął się cierpko, po czym wziął od niej dokumenty. Przejrzał je pobieżnie.

- Żartuje pani? - zapytał lekko podniesionym głosem.

- Nie... dlaczego miałabym żartować? Tam jest podpis kapitanów obydwu drużyn. To tylko kwestia formalna.

- Formalna? Pierwsze słyszę o takiej drużynie jak Walijskie Sokoły...

- Jest dość nowa – wtrąciła się w jego wypowiedź, jednak mężczyzna uciszył ją stanowczym gestem dłoni.

- A kim jest pani Gwenog Jones? Nie wydaje mi się, aby Harpie z Holyhead zmieniły kapitana w takich czasach...

- Pan sobie ze mnie żartuje? - wydusiła z siebie. W jednej chwili poczuła, że robi jej się strasznie duszno. - Gwenog jest kapitanem od tysiąc dziewięćset dziewięćdziesiątego szóstego roku!

- Którego? Czy pani jest chora na głowę?! Proszę stąd wyjść, bo zawołam ochronę. Pani żarty są nie na miejscu, może nikt pani nie powiedział, ale w trakcie wojny wszystkie lokalne drużyny quidditcha zastały zawieszone.

- Jakiej znowu wojny?

Na twarzy mężczyzny napięły się wszystkie mięśnie. W nerwowym geście rzucił w nią porannym wydaniem Proroka Codziennego. Już na pierwszej stronie znajdowało się zdjęcie Mrocznego Znaku i nagłówek: KOLEJNY ATAK ŚMIERCIOŻERCÓW; Ministerstwo bezradne. Ginny z przerażeniem spojrzała na datę wydania gazety: 31.10.1979.

- Niemożliwe... - jęknęła, zrywając się z krzesła. Nawet nie zauważyła, że cały czas trzymała w ręce gazetę. W dwóch susach dopadła drzwi.

* * *

Draco nerwowo zbierał swoje dokumenty. Był zły na Weasley, gdyby nie rozbiła tej cholernej kuli, to zaoszczędziłaby mu wielu kłopotów. I jeszcze na dodatek zostawiła go z tym samego. Teraz będzie musiał zgłosić ten fakt w dziale kontroli, na co zejdzie mu prawie godzina, a przecież obiecał Astorii, że wróci wcześniej. Przeklął pod nosem.

Kiedy pozbierał już wszystkie papiery, podniósł się na nogi. Miał serdecznie dosyć tego dnia, który notabene zaczął się niezwykle przyjemnie.

Już miał odejść, kiedy nagle, zupełnie niespodziewanie poczuł ból lewego przedramienia. Syknął głośno, trzeci raz wypuszczając z rąk zapisane pergaminy. Mechanicznie podwinął rękaw szaty, a z jego piersi wyrwał się nerwowy krzyk.

Na skórze malował się wyraźny Mroczny Znak. Wąż, wychodzący z ust przerażającej czaszki, wił się niespokojnie wokół jego ręki.

Malfoy stał jak wryty, strach zupełnie go sparaliżował. Przecież to było niemożliwe, nierealne, niewytłumaczalne w żaden logiczny sposób. Poczuł jakąś dziwną bezradność. Musiał komuś o tym powiedzieć, tylko kompletnie nie miał pojęcia komu. Jedyną osobą, która w tym momencie przychodziła do głowy, był Harry Potter.

Już miał rzucić to wszystko i jak najszybciej wybiec z ministerstwa, kiedy nagle drzwi do jednego z gabinetów się otworzyły i stanęła w nich oszołomiona Ginny Weasley. Zatrzasnęła je w tempie ekspresowym i w dwóch susach znalazła się przy Draco, podtykając mu pod nos Proroka Codziennego.

- To twoja wina! - krzyknęła.

Malfoy z trudem odczytał tekst nad fotografią Mrocznego Znaku, gdyż jej dłonie drżały jak osiki na wietrze. Serce zabiło mu szybciej.

- Czytałem dzisiejszą gazetę – stwierdził, mając nadzieję, że nie jest to żadne wydanie specjalne.

- Spójrz na datę, idioto!

Mechanicznie wykonał jej polecenie, a potem żałował, że nie przygotował się bardziej na taki szok.

- Czemu pokazujesz mi archiwalne wydanie? - zapytał, bo nic innego nie przychodziło mu do głowy, a prawda wydawała się zbyt bolesna, aby miała mu przejść przez gardło.

- Archiwalne? Kpisz sobie ze mnie? To jest koniec, tragedia, masakra – nakręcała się jak katarynka i dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że mężczyzna cały czas trzyma się kurczowo lewego przedramienia. Rękaw miał podwinięty i nie był w stanie ukryć przed nią Mrocznego Znaku.

- Pokaż to – rozkazała. - Powiedziałam, pokaż to.

Szarpali się przez chwilę aż w końcu mężczyzna dał za wygraną. Czuł dotyk jej zimnych, drżących dłoni. Ten chłód dawał ukojenie rozpalonej skórze. Obserwował dokładnie, jak mięśnie jej twarzy napinają się w wyrazie przerażenia.

- Chyba nie chcesz powiedzieć... - zaczęła nerwowo.

- Nie chcę... - zapewnił ją cierpko.

Puściła jego rękę z nieukrywanym obrzydzeniem, po czym wyjęła z kieszeni szaty różdżkę. Wymierzyła jej czubkiem w stronę roztrzaskanych resztek szklanej kuli, w której znajdował się przerażający klaun.

- Reparo – szepnęła napiętym z emocji głosem.

Nic. Nie wydarzyło się nic, co zwiastowałoby jakąkolwiek poprawę sytuacji. Spróbowała jeszcze raz i jeszcze, i jeszcze, z każdą chwilą tracąc resztki nadziei. Draco widział, jak jej oczy stają się wilgotne. Bał się, że za chwilę będzie światkiem jej kompletnego rozbicia emocjonalnego.

- Co teraz? - zapytała, odchylając głowę i mrugając gwałtownie.

- Nic, to na pewno jakiś żart, jakaś chora iluzja – stwierdził Malfoy, sam nie wierząc swoim słowom.

Zapadło krótkie milczenie, które przerwało echo kroków. Ginny, po ciężkim tupocie stwierdziła, że zbliżający się dość szybko osobnik musi być mężczyzną.

- Musimy stąd iść – oświadczył pewnie Draco.

- Zaczekaj, może to ktoś...

Nie dokończyła. Zza zakrętu wyłoniła się sylwetka odziana w ciemnofioletową szatę. Był to wysoki, ciemnoskóry mężczyzna. Draco szybko opuścił lewy rękaw szaty, jednak miał wrażenie, że tamten i tak zobaczył już to, na czym mu zależało.

Ginny przyglądała się dokładnie zbliżającej się sylwetce. Nie mogła pozbyć się wrażenia, że już kiedyś widziała tego faceta.

- Spadamy stąd – stwierdził Malfoy, chwytając ją za łokieć. - Bez żadnego ale – dodał, wyprzedzając jej słowa.

- Proszę zaczekać. - Usłyszeli donośny głos i wtedy Ginny zdała sobie sprawę, z kim ma do czynienia.

- To Kingsley – szepnęła do Draco.

Mężczyzna udawał, że jej jej nie słyszy i, nie zważając na protesty, ciągnął dalej za rękę.

- Proszę państwa, powiedziałem, proszę się zatrzymać – powtórzył młody pracownik ministerstwa. - Bo będę zmuszony użyć siły.

Malfoy wiedział, że facet nie blefuje, dlatego uznał, że bezpieczniej będzie stanąć. Ginny najwyraźniej spodobał się ten pomysł. Energicznie odwróciła się na pięcie i spojrzała prosto w czarne oczy Kingsleya. Kiedy ich wzrok się spotkał, nie była w stanie powstrzymać jęknięcia.

Mężczyzna miał na głowie burzę czarnych włosów, a twarz gładką, nieskalaną żadną zmarszczką czy bruzdą. W tym momencie mógł mieć tyle lat, co ona albo nawet o rok mniej. Przez jej głowę przeszła idiotyczna myśl, że może to jakiś nieślubny syn, którym auror nigdy się nie pochwalił. Pomysł był tak głupi, że dziewczyna mimowolnie się uśmiechnęła.

- Jak się państwo nazywają? - zapytał, siląc się na rzeczowy ton.

- Jestem Draco Ma... Marshall, a to moja siostra Ginevra, a dlaczego pan pyta? - odpowiedział Malfoy, zanim Ginny zdążyła otworzyć usta.

- To pani przed chwilą żartowała z pracownika ministerstwa? - dopytywał Kingsley.

- Nie – oświadczyła krótko kobieta, dziękując w duchu, że Draco nie powiedział, że są małżeństwem.

- To w takim razie była to inna ruda kobieta o takim samym imieniu i w identycznej szacie?

- A czy panu płacą za snucie domysłów? - odpowiedziała pytaniem na pytanie, ciesząc się, że nie ma do czynienia z tak doskonale jej znaną wersją Kingsleya. Tamten wydawał się być bardziej inteligentny i błyskotliwy. Nie pozwoliłby jej tak z siebie kpić.

- Proszę nas zostawić – rzekł Draco, chcąc się obrócić. - Moja siostra nie zrobiła nic złego.

- A czy pan mógłby podwinąć lewy rękaw szaty?

Malfoy wyprostował się i przełknął głośno ślinę, poczuł, jak po jego plecach przebiega nerwowy dreszcz.

- Nie widzę takiej potrzeby, nie mam nic do ukrycia.

- Jeśli tak, to powinien się pan zgodzić dla własnego dobra.

Ginny dostrzegła wahanie na twarzy Draco. Kingsley również skupiony był na mężczyźnie. Ginny poczuła się rozdarta, z jednej strony nie chciała bronić dawnego wroga, ale z drugiej w tym momencie miała tylko jego. Nerwowo rozejrzała się po korytarzu. Kiedy stwierdziła, że jest pusty, zacisnęła palce prawej dłoni na trzonku różdżki. Najchętniej zamknęłaby oczy.

- Siostra choruje – próbował wytłumaczyć się Draco. - Nie zawsze potrafi nad sobą panować.

Te słowa ją wkurzyły i niemal nie zmieniła zdania w ostatniej chwili.

- Expelliarmus! - krzyknęła.

Snop czerwonych iskier wyleciał z jej różdżki i ugodził Kingsleya w pierś. Mężczyzna był zaskoczony jej szybką reakcją. Jego ciało poszybowało nad sufitem, a potem z impetem uderzyło o podłogę. Przez ułamek sekundy poruszał lewą nogą.

- Nieźle – szepnął Malfoy, po czym chwycił ją za ramię. - Musimy stąd wiać.

- Ale... jeśli coś mu zrobiłam?

- Oddycha, nie widzisz?

Draco miał rację. Pierś mężczyzny poruszała się miarowo w górę i w dół. Nie pozostało jej nic innego, jak spełnić jego wolę i ruszyć biegiem szerokim korytarzem. O dziwo, dziewczyna była w bardzo dobrej kondycji, więc to ona musiała zwolnić, aby zrównać z nim tempo.

W ostatniej chwili udało im się zatrzymać windę, w której znajdowało się dwóch starszych czarodziejów, patrzących na nich znudzonym wzrokiem. Nie zdawali się widzieć nic podejrzanego, prawdopodobnie nie mieli nawet pojęcia o zamieszkach mających miejsce w Departamencie Magicznych Gier i Sportów.

- Muszę znaleźć Harry'ego – szepnęła Ginny.

- Niby jak chcesz tego dokonać? - zapytał Draco, ledwo łapiąc oddech po biegu. Brak treningów quidditcha sprawił, że zupełnie opadł z sił. - Skoro mamy rok tysiąc dziewięćset siedemdziesiąty dziewiąty, to twój chłopak jeszcze się nie urodził!

Jeden ze starszych mężczyzn usłyszał te słowa i poparzył na Malfoya ze zdziwieniem. Drugi popukał się w czoło, dając przyjacielowi do zrozumienia, że nie należy brać na poważnie jego słów.

- To masz lepszy pomysł? - zapytała drżącym głosem Ginny, jakby w ogóle nie zauważyła, że nie są w windzie sami.

- Nie, ale twój pomysł, to żaden pomysł. Najpierw musimy się stąd wydostać.

I jakby na potwierdzenie jego słów rozległ się głośny, nieprzerywany pisk. Kobieta mimowolnie zatkała uszy.

- Co to za dźwięk? - spytała, próbując go zagłuszyć.

- Alarm – odpowiedział jej jeden ze starszych mężczyzn. - Prawdopodobnie nie należy się nim przejmować, ostatnio zdarzają się średnio dwa razy w tygodniu. Zaraz zatrzymają windę i przeszukają każdego z nas.

Nagle poczuli ostre szepnięcie. Ginny nie utrzymała równowagi i wpadła na Malfoya.

- Co teraz? - zapytała, nie była w stanie już ukrywać przerażenia.

- Nie wiem, ale ja na pewno tutaj nie zostanę. Nie zamierzam uczestniczyć w tym gównie.

Mężczyzna bez wahania wyjął różdżkę i jednym, energicznym ruchem pchnął Ginny za swoje plecy, osłaniając ją ramieniem.

- Bombarda! - wrzasnął, zanim którykolwiek z dwójki mężczyzn zdążył zareagować.

Kobieta pisnęła, kiedy odłamki drzwi od windy poleciały w jej kierunku. Mechanicznie zamknęła oczy, a kiedy znów je otworzyła zdała sobie sprawę, że podest zatrzymał się między dwoma piętrami, ale na szczęście dało się wydostać na to wyższe. Ginny rzadko bywała w ministerstwie, ale z zadowoleniem stwierdziła, że znajduje się tam główny hol.

- Co państwo robią? - Usłyszała zdenerwowany głos jednego z mężczyzn, który z trudem łapał oddech, dławiąc się dymem.

- Proszę się nie obawiać – odpowiedział szybko Draco. - Pracuję w ministerstwie. Moja siostra ma klaustrofobię, później się z tego wytłumaczę przed przełożonym.

Nie czekając na niczyją reakcję, wspiął się pierwszy na zimną posadzkę i z niemałym trudem wydostał się z windy, uważając, aby nie uderzyć głową w mur. Dopiero potem podał rękę dziewczynie. Był pewien, że nie odważą się jej tak szybko zaatakować.

- Proszę zostać! - krzyknął ktoś z windy, a snop czerwonych iskier uderzył w podłogę tuż obok stopy Draco.

W ułamku sekundy oboje stanęli na nogach i rozejrzeli się po dużym holu. Zdenerwowani czarodzieje kłębili się wokół Fontanny Magicznego Braterstwa, przedstawiającej czarodzieja z uniesioną różdżką, piękną czarownicę, centaura, goblina i skrzata domowego. Na twarzach pracowników ministerstwa widać było ogólne zdenerwowanie i strach.

- Łapać ich! - wrzasnął ktoś i w jednej chwili zapanowała cisza. - To śmierciożercy!

Tym razem to Ginny pierwsza odzyskała panowanie nad sobą. Chwyciła Malfoya za rękę i zaczęła biec przed siebie, skutecznie odbijając zaklęcia rozbrajające.

- Zablokować kominki!

Kobieta odepchnęła od siebie wysokiego, szczupłego mężczyznę. Osobnik zatoczył się niebezpiecznie i skołowany upadł na posadzkę. Ich spojrzenia spotkały się na kilka sekund i wtedy zrozumiała, że ma do czynienia ze swoim ojcem. Chciała się zatrzymać, pomóc mu jakoś, ale Draco z całej siły pociągnął ja za rękę.

- Gdzie? - wrzasnął, mając nadzieję, że zrozumie jej pytanie.

- Nie wiem... Nokturn?

Nie mieli czasu dłużej się nad tym zastanawiać. W ostatniej chwili wskoczyli do kominka. Musieli mieć jeden cel. Cały czas trzymali się za ręce, nie mogli ryzykować rozdzielenia czy, co gorsze, rozszczepienia.

Obca siłą oderwała ich ciała z podłoża. Poszybowali w górę, a potem coś z impetem zaczęło ich przepychać przez wąską rurę. Ginny poczuła, jak cała zjedzona na śniadanie sałatka podchodzi jej do gardła.

A po chwili wszystko się skończyło. Lodowaty deszcz w kilka sekund zmoczył ich twarze, włosy i ubranie. Był zbawieniem na rozgrzanej po heroicznym biegu skórze. Wokół nich panowała cisza przerywana miarowym uderzaniem kropel o rynny i parapety w ciemnej, opuszczonej uliczce otoczonej rozpadającymi się kamienicami.

Gdzieś w oddali usłyszeli grzmot.

Ginny nie miała już siły. Dopiero teraz pozwoliła, aby emocje zawładnęły jej ciałem. Opadła bezsilnie na kamienne, zniszczone schody i schowała twarz w dłoniach. Pozwoliła, by kurtyna mokrych włosów zasłoniła jej buzię.

Malfoy kompletnie nie wiedział, jak ma się zachować. Najchętniej zająłby miejsce obok niej i zawył, przekrzykując nadciągającą burzę. Wiedział jednak, że nie może sobie na to pozwolić.

- Uspokój się – powiedział. Nic bardziej przekonującego nie przyszło mu do głowy.

- Widziałam tatę – jęknęła. - Przewróciłam go...

- A nie wydaje ci się, że mamy teraz większe zmartwienie?

Kobieta uniosła głowę i załzawionymi oczami spojrzała na twarz towarzysza. Błagała go wzrokiem, aby przedstawił jej jakiś plan wyjścia z tej opłakanej sytuacji.

- Uważam, że najpierw powinniśmy znaleźć tego faceta, który w ministerstwie zgubił tę kulę – stwierdził Malfoy.

Ginny zaśmiała się ironicznie.

- Czy ty się słyszysz? Nawet nie wiem, jak ten facet się nazywa, nie widzieliśmy jego twarzy, nic. Powiedz mi, jak, do jasnej cholery, chcesz go znaleźć?

- Chcesz siedzieć z założonymi rękoma?

- Nie chcę, ale... jestem zmęczona, zimno mi, czuję, że zaczyna mnie to przerastać! - wrzasnęła stanowczo za głośno.

Draco w milczeniu usiadł na schodach obok niej. Patrzył, jak deszcz obmywa jej z twarzy gorzkie łzy. Bez słowa chwycił jej drżący podbródek i zmusił, aby spojrzała mu prosto w oczy. Siedzieli tak przez dłuższą chwilę, licząc w myślach trzy kolejne grzmoty.

- Kiedyś byłaś inna – stwierdził.

- Ty też...

- Ja mam wrażenie, że jeszcze do mnie nie doszło to, co się stało. Wiesz, że moja żona ma dzisiaj urodziny? Umówiłem się z nią na zakupy.

- Po co mi to mówisz?

- Abyś wiedziała, że to wszystko wyrwało mnie z szczęśliwego, poukładanego życia, którego nigdy nie miałem – odpowiedział, cały czas patrząc jej w oczy.

- Przestań mnie obwiniać – jęknęła. - Myślisz, że mi było w życiu źle? Razem z Harry planowaliśmy ślub!

Dopiero, kiedy dała upust swoim emocjom, zrozumiała, że to, co mówi dalekie jest od prawdy. Załkała jeszcze głośniej. Czy to możliwe, że Draco Malfoy tworzył szczęśliwszy związek od niej? Nie, nie była w stanie w to uwierzyć.

- Przestań już ryczeć – upomniał ją, wyjmując z kieszeni pogniecioną chustkę. Dziewczyna przyjęła ją bez słowa i otarła łzy. - Wstawaj. Znajdziemy jakieś miejsce, gdzie nie będzie padać nam na głowę. A poza tym jestem strasznie głodny.

- Jak możesz myśleć o jedzeniu w takim momencie?

- A co, mam umrzeć z głodu?

Ginny nic nie odpowiedziała. Wzruszyła tylko ramionami i wstała ze schodów. Ruszyli przed siebie, nie spodziewając się, że kiedykolwiek dożyją takiej chwili.

* * *

rozpieszczam Was, ale kolejny rozdział dopiero za tydzień w piątek.

I co ja mam teraz napisać? Dziękuję wszystkim za komentarze pod poprzednim rozdziałem. Wiem, że niektórym nie odpisałam, ale zabrałam się za pisanie kolejnego (czwartego już) rozdziału i potem wyleciało mi z głowy.

Poprzedni szablon zbyt długo się nie utrzymał, bo miałam małe kłopoty z marginesami. Nie mówię, że ten powisi dłużej, bo Ci, co czytali Ginevrę wiedzą, że potrafię zmieniać szablon trzy razy w tygodniu. Nawet teraz nie możesz być pewny, że widzisz ten szablon, o którym piszę :P

---------------------------------------------------------------------------